De symptomen worden niet veroorzaakt door een schommelende bloedsuikerspiegel, zoals algemeen wordt aangenomen, blijkt uit het onderzoek. Een onregelmatig slaappatroon, gevoelens van machteloosheid over de vermoeidheid en te weinig beweging blijken dan wel weer bij te dragen aan de chronische vermoeidheid. Mensen met complicaties als problemen met hart, bloedvaten en nieren hebben ook meer last van het aanhoudende moe zijn.

Het gaat dan om mensen die zo moe zijn dat hun dagelijks functioneren eronder lijdt. Deze vermoeidheid wordt door patiënten ervaren als de meest hinderlijke klacht van diabetes type 1, zo concluderen de onderzoekers.

Volgens onderzoeker Hans Knoop (klinisch psycholoog) zouden de vermoeide diabetespatiënten wel eens baat kunnen hebben bij cognitieve gedragstherapie. „Mensen leren de manier waarop ze omgaan met vermoeidheid, te veranderen. Ze leren bijvoorbeeld om hun activiteiten beter in te plannen en een vast slaap-waakritme aan te houden. Niet uitslapen dus en geen dutjes overdag, maar gewoon op een vaste tijd naar bed en opstaan. Het idee daarbij is dat ze daardoor echt minder moe worden.”

Cognitieve gedragstherapie is al effectief gebleken bij andere groepen waarbij het probleem van chronische vermoeidheid speelt. „Daarom denken we dat het bij chronisch vermoeide diabetespatiënten ook zou kunnen werken”, aldus Knoops. De komende 4 jaar gaan onderzoekers van het UMC St Radboud uitzoeken of dit ook echt zo is.