Bedachtzaam zogen ze aan hun sigaren. Hun gezichten stonden zorgelijk. Dat was begrijpelijk want ze waren er tot in de toppen van hun tenen van overtuigd dat de mensheid ernstig werd bedreigd. Ergens in duistere achterkamertjes maakten regeringsleiders supergeheime afspraken over een satanische agenda. Het beest uit Openbaring was ontketend en het stemmig geklede gezelschap meende steeds beter te weten welk vuig scenario zich zou aftekenen. De kritische vragen die ik als interviewer stelde, bracht de heren allerminst van hun stuk.

Het betrof reformatorische mensen die zich verenigd hadden in een heuse organisatie waarvan je overigens de laatste tijd niets meer hoort. Ze waren en zijn niet de enigen die in complottheorieën geloven. Wie een uurtje op internet doorbrengt en er gericht naar zoekt, wordt werkelijk bedolven onder informatie over obscure intriges en onzichtbare netwerken. De een beweert dat er in een ondergronds circuit van hoge omes aan de lopende band ritueel kinderen worden geofferd, de ander beweert met grote stelligheid dat er een internationaal complot is om christenen te grazen te nemen en een derde gelooft heilig in een wereldregering-in-’t geniep.

Opvallend vaak keert in deze theorieën de term Bilderbergconferentie terug. Die conferentie bestaat echt en wordt eens per jaar gehouden. Figuren van het hoogste niveau ontmoeten elkaar daar om de toestand in de wereld te bespreken. De code bepaalt dat niemand uit de school mag klappen. Fantasten hebben het dus makkelijk. Je kunt van alles over het besprokene beweren zonder dat iemand je van leugens beschuldigt. Informeel is uiteraard wel ongeveer bekend wat er besproken wordt, maar erg opzienbarend is het niet wat er wordt verhandeld. De laatste jaren gaat het vooral over de economische crisis. Complotdenkers weten het evenwel beter en blijven hardnekkig rond toeteren dat er uiterst snode plannen worden gesmeed.

Toen ik de afgelopen weken de beelden zag van de gifgasaanval in Syrië, verscheen plotseling het beeld van die denkbeeldige wereldregering op mijn netvlies. Het is vrijwel zeker dat het gifgas is ingezet door het regime van Assad. Zijn gewapende tegenstanders hebben niet de kennis om zoiets aan te richten, zo luidt de opvatting van experts. Tussen haakjes: niemand beweert dat de tegenstanders van Assad deze middelen schuwen. Anders gezegd: er loopt daar in Syrië allerlei slag volk rond dat er niet voor terugdeinst om chemische wapens in te zetten. En dat is ronduit verbijsterend. Zeker, bombardementen met gewone middelen veroorzaken ook een zee aan menselijk leed. Maar die verbleekt bij de tsunami als gevolg van chemische wapens.

Het is dan ook terecht dat de westerse wereld het gebruik van deze wapens niet zomaar wil laten passeren. Je kunt daar van alles tegen inbrengen, maar van mij mogen ze Assad een draai om zijn oren geven die hij voorlopig niet zal vergeten. Helaas verloopt de discussie daarover in een internationale arena die intern sterk is verdeeld. China vindt dat we ons afzijdig moeten houden en Rusland is gewoon op de hand van het regime in Damascus. De gewenste afstraffing blijft om die reden beperkt tot een pedagogische tik. Jammer, denk ik dan, dat er op zo’n moment niet een wereldregering is die zieke geesten tot de orde roept. Als de grote leiders met dat doel nog eens een echte samenzwering willen aangaan, al dan niet tijdens een Bilderbergconferentie, moeten ze vooral hun gang gaan. En snel graag.