EKD-gezinsnota „geen knieval voor tijdgeest”
BERLIJN. Raadsvoorzitter Nikolaus Schneider van de Evangelische Kerk in Duitsland (EKD) wijst de kritiek op de recente gezinsnota van de kerk af. Hij vindt het stuk „geen knieval voor de tijdgeest”, zo zei hij vorige week in een interview met de Berliner Zeitung.
Het deze zomer gepubliceerde kerkelijke document, de ”Orientierungshilfe”, neemt afstand van het huwelijk en het traditionele gezin als enige norm en geeft een nieuwe en bredere invulling aan mogelijke samenlevingsvormen. Volgens de tekst zijn er verschillende typen van „leefgemeenschap” mogelijk, onder meer met partners van hetzelfde geslacht.
Na de publicatie van de EKD-gezinsnota barstte er een storm van kritiek los. Hoogleraren theologie, diverse regionale bisschoppen en conservatieve verenigingen binnen de kerk spraken zich in de media tegen het document uit. Over die reacties zegt Schneider nu in de Berliner Zeitung: „Het was duidelijk dat de nota tot discussie zou leiden, maar dat die zo heftig en onzakelijk gevoerd zou worden, had ik niet verwacht.”
Volgens Schneider probeert de Evangelische Kerk zich juist „op het niveau van onze tijd voor de werking van de Heilige Geest open te stellen, want Hij is de „werkelijke tijdgeest”, zoals de theoloog Dietrich Bonhoeffer zei.”
In de aanloop naar de gezinsnota was de EKD-raad het er volgens Schneider over eens dat nieuwe levensvormen –zoals eenoudergezinnen, ”patchworkfamilies” en gezinnen met partners van hetzelfde geslacht– een plek moesten krijgen in theologie en pastoraat.
De idealen van huwelijk en gezin blijven bestaan, maar de realiteit dient uitgangspunt te zijn voor het pastoraat. Vanuit die gedachte is het document uiteindelijk opgesteld, al geeft Schneider toe dat veel theologische formuleringen duidelijker hadden gekund.
Homoseksualiteit ziet Schneider niet als afwijking, maar als onderdeel van de schepping: „God heeft sommige mensen zo gemaakt.” Liefde, trouw en verbondenheid zijn wat hem betreft de doorslaggevende kenmerken van een relatie in Bijbels licht.
Toch zijn er ook voor Schneider grenzen. Hij stelt dat het huwelijk toonaangevend moet blijven in de kerk, en dat het ideaal van levenslange trouw moet blijven bestaan. „Het instituut moet niet aan waarde inboeten, en het samenleven in het ”normale gezin” evenmin.”
Over de inzegening van huwelijken tussen partners van hetzelfde geslacht is hij daarom „terughoudend.” Er blijft immers verschil bestaan tussen het traditionele huwelijk en het levenspartnerschap: „Tradities moet je niet te snel overboord werpen.”
