Hij woonde niet voor niets in Londen. Eens zei hij daar zichzelf te kunnen zijn. Behalve zijn dierbaren zullen weinigen hem goed gekend hebben. Hij stond te boek als intelligent, schuw en soms stoïcijns. Ik stel me dus voor dat elk van zijn geliefden de grootste moeite heeft met het feit dat media vervolgens een onophoudelijke stroom van woorden wijden aan de man die al anderhalf jaar niet kon spreken en nu voorgoed zal zwijgen. Dat de rouwenden niets liever willen dan zich in de dagen van afscheid omringen met een koninklijke stilte die ruimte biedt voor verdriet en met begripvolle familie en vrienden om zich heen. Precies zoals de vrienden van Job die eerste dagen deden. Dat was een meeleven van ongekende diepte, die verdween toen ze begonnen te spreken.

Natuurlijk is er een nationale rouwbeleving, natuurlijk raakt het ons. We kenden hem niet, maar ook weer wel; zijn portret staat scherp op ons netvlies. Er was niets te melden wat we nog niet wisten. Eindeloos volgen van minuut tot minuut de herinneringen die iedereen al kende en zo niet, via internet eenvoudig te achterhalen zijn.

Op de dag van zijn overlijden zie je de beelden van Lech terugkeren. Mabel en Beatrix op weg naar het ziekenhuis en terug naar het hotel. Diepbedroefd, elkaar bijna letterlijk vastgrijpend om overeind te kunnen blijven. Er was daar weinig sprake van een eerbiedig zwijgen voor de majesteit van een naderende dood. Sommigen deden eerder een stap naar voren in de hoop op nieuws. Of waagden zich aan uitspraken en prognoses die niet klopten.

De familie vroeg daarna niet voor niets om rust, om het respecteren van hun privacy. Je hoopt dat men het zich herinnert, dat verzoek. Want het moet zwaar zijn om als weduwe een stap buiten de deur te zetten en in plaats van een respectvolle woordenloosheid, bijvoorbeeld klikkende camera’s aan te treffen.

Doet het er nog toe of deze prins is overleden aan een onverwachte complicatie of aan een door een specialist voorspelde uitval van organen? Het valt op dat de woorden die wel van belang zijn, niet worden uitgesproken. Want ook voor prinsen geldt dat het de Schepper is Die het leven geeft en neemt op Zijn tijd. Juist deze waarheid lees of hoor je niet in de meeste media.

Het is daarom misschien voor mij een goed moment afscheid te nemen. Want spreken is zilver, maar zwijgen is goud.