Het lijkt erop dat de opstandige moslimbroederschap nu wraak wil nemen op de kopten omdat hun paus, Tawadros II, een aantal weken geleden zijn steun heeft uitgesproken voor de machtsovername door het leger. Woensdag zijn in het hele land koptische kerken in brand gestoken door aanhangers van de afgezette president Morsi. Daarnaast hebben winkels, scholen en huizen van deze christenen te lijden gehad van protestacties van de moslimbroeders.

Of de uitspraak van paus Tawadros nu zo verstandig was, valt te betwijfelen. Voor christenen in Arabische landen is het in het algemeen nog het meest leefbaar als zij zich enigszins afzijdig houden van de politiek. Dat deden de kopten tijdens het bewind van Mubarak, dat hebben ze ook zo veel mogelijk gedaan tijdens de regering van Morsi. Voor hen geldt: zorg dat je niet te veel opvalt, zeker niet in het publieke debat, dan heb je wellicht enigszins rust.

Tegelijk is het wel te verklaren dat de koptische paus zijn uitspraak deed. Binnen de moslimbroederschap zijn fanatieke moslims die andersdenkenden nauwelijks ruimte gunnen. Weliswaar zijn die krachten onder het bewind van Morsi nog redelijk in toom gehouden, maar wanneer zij meer speelruimte zouden krijgen, was de verwachting dat de leefruimte voor christenen ingeperkt werd. De paus kreeg dan ook veel bijval vanuit de christelijke gemeenschap.

In de achterliggende jaren is in het Westen nogal eens de misvatting geweest dat de Arabische revolutie werkelijk een democratie zou brengen waarbij ook de democratische grondrechten zouden worden gerespecteerd. Dat blijkt in de praktijk heel anders uit te pakken. De bijna dictatoriale machthebbers hebben vaak plaatsgemaakt voor een bewind dat sterk onder invloed van de orthodoxe islam staat. Niet verwonderlijk dus dat christenen in Arabische landen de oude machthebbers lang steunen. Sprekend voorbeeld daarvan is de steun van christenen in Syrië. Zij zijn bepaald niet gelukkig met de vrijheidsstrijd die Syrische opstandelingen voeren. De les is: wat de één onder bevrijding verstaat, ziet de anders als onderdrukking.

Dat de moslimbroederschap in de achterliggende dagen haar pijlen vooral ook heeft gericht op de koptische christenen heeft er zeker ook mee te maken dat dezen de zwakste groep vormen. Deze kwetsbare minderheid mag de rekening betalen die door het opkroppen van woede bij de moslimgemeenschap is ontstaan. Tegen het leger van het huidige bewind kan de moslimbroederschap niet op. Dat bewijzen de vele slachtoffers die woensdag in hun gelederen vielen. Daarom kiest de protesterende oppositie dus maar degenen die met hun vijand heulen.

Voor christenen in Egypte is er maar één weg: zich onthouden van de politiek en bidden om wijsheid voor de autoriteiten.