Het voelde niet goed om niets te weten van wat er mogelijk in de gemeente gebeurd was, en om zelf niets te kunnen laten weten. Het wende wel. Steeds minder checkten we de mobiel, omdat er toch niets was. Totdat een paar dagen later de verhuurder van het huis belde. Of wij ook getroffen waren door de storing in het mobiele netwerk. Ja dus. En kennelijk was ons contact met de buitenwereld weer hersteld.

De rust bleef. We weerstonden de verleiding van internetcafés en het even inschakelen van mobiel internet om de mail of het nieuws te checken. Eigenlijk wel prettig. Na vijf dagen mis je het niet. ’s Avonds ongestoord met een boek op het terras, uitkijkend over het landschap met tien grazende witte koeien.

De achterstallige post en mail bleek in een ochtend weg te werken. Natuurlijk zijn de e-mailvolumes lager in vakantiemaanden, maar wat is er eigenlijk weinig bij dat niet een paar dagen kan wachten. Hoeveel tijd zou je kunnen sparen door niet steeds te checken op nieuwe mail of nieuws?

Als we nu eens allemaal ons voornemen meer 
offline te zijn, op bepaalde dagen of uren. Mocht dat tijd sparen, dan kun je een kwartier of halfuur per dag gebruiken om iets voedzaams te lezen. Geen snelle boekjes die je vlug tot je neemt, maar frisse bronnen die je langzaam kunt lezen. Augustinus, Calvijn, Smijtegelt of Bonhoeffer. En dan lezen zoals die Franse koeien aan het grazen waren: rustig, beheerst, vooral niet gehaast. Of liever: zoals die koeien herkauwen. Dat is de term die in de kloostertraditie voor meditatieve lezing gebruikt wordt. Na een jaar blijk je zo heel veel waardevols opgelezen te hebben.

Mooi plan natuurlijk, maar is het ook realistisch? Het lastige en tegelijk uitdagende is dat het één het ander versterkt. Langzaam lezen maakt dat je minder snel wordt meegezogen in de snelheid van het leven. Onrustig alles bijhouden slurpt de tijd voor rustig leven op. Wat heet ”geen bereik”?