Ondertussen kondigde Israël zondag ook aan toestemming te geven voor de bouw van zo’n 1200 woningen in Oost-Jeruzalem en in nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.

Vooral die laatste aankondiging heeft woedende reacties opgeleverd van de Palestijnen. Zij noemen het doorgaan van de huizenbouw in de nederzettingen een bom onder het vredesoverleg dat nog niet eens gestart is.

Dat de Palestijnen boos zijn over de huizenbouw is niet zo bijzonder. Zij beschouwen de Westelijke Jordaanoever als het grondgebied van hun toekomstige Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. President Abbas heeft al gezegd dat er in dat toekomstige Palestina niet één Jood mag wonen. Het zijn trouwens exact dit soort uitlatingen –waar je in het Westen weinig over hoort– die in Israël weer leiden tot boosheid. Het streven van de Palestijnse Autoriteit naar een ”Judenrein” Palestina haalt in de Joodse staat diepe wonden open.

En zo werken de beide partijen niet bepaald eendrachtig toe naar een vredesakkoord. Het praten óver het praten blijkt al zo moeilijk dat het maar de vraag is of de vredesonderhandelingen wel echt van de grond komen.

Wie de geschiedenis van de overlegcultuur tussen Israël en de Palestijnen een beetje kent, raakt hier overigens niet direct van overstuur. Onderhandelingen tussen beide partijen zijn nooit gladjes verlopen. Opgewonden retoriek en het dreigen met weglopen of niet aan te zullen schuiven, horen er ook een beetje bij.

Opvallender is de enorme aandacht die het vredesoverleg in de westerse media krijgt. Ieder huis dat Israël bouwt in een nederzetting, krijgt uitgebreide aandacht in het Westen. En er is, als je veel media mag geloven, maar één schuldige aan alle ellende in het Midden-Oosten en dat is Israël.

De werkelijkheid is heel wat gecompliceerder. Wie de situatie bekijkt in Israël en die vergelijkt met de situatie in landen als Syrië en Egypte kan niet anders dan concluderen dat Israël, inclusief de Westelijke Jordaanoever, een oase is van rust en voorspoed. Dat wil overigens zeker niet zeggen dat alles wat de Israëlische regering doet ook goed is, of dat de Palestijnen dus maar blij moeten zijn met de huidige situatie. Er is nu eenmaal meer in het leven dan –relatieve– economische welvaart.

De conclusie dat het Westen geobsedeerd is door Israël lijkt echter gerechtvaardigd. Terwijl in Syrië het regime tienduizenden burgers vermoordt, richten de tv-camera’s zich toch altijd weer op Jeruzalem. Alsof het bouwen van huizen in nederzettingen wel ongeveer net zo erg is als het doodschieten van je eigen onderdanen. Zonder trouwens het eerste goed te praten, is meer evenwicht in de berichtgeving uit het Midden-Oosten dringend geboden.