Het verschijnsel geeft te denken. Iets wat er betrouwbaar en solide uitziet, kan blijkbaar lange tijd verhullen dat er ondergronds een proces van uit­holling plaatsvindt. Totdat plotseling die mooie buitenkant in elkaar stort. De ravage is niet meer te overzien. Ik vrees dat het leven van sommige christenen is als zo’n zinkput. Het begon zo fris en veel­belovend. Wat was er een tere omgang met God. Wat was er een afhankelijk leven. En wat was het een vreugde om de Heere te mogen dienen, soms ook in een bijzondere taak binnen Zijn Koninkrijk. Maar intussen is het geworden als zo’n zinkput: de buitenkant is nog wel intact. Anderen merken er weinig van. Maar van de verborgen omgang met de Heere is weinig sprake meer. Vanwege drukte blijft de deur van de binnenkamer vaak gesloten. Het Woord functioneert niet meer als een tweesnijdend scherp zwaard. In het begin merkt niemand het. Maar onderhuids gaat het uithollingsproces on­verbiddelijk door.

Onze kring is gezegend met een rijk christelijk leven. In veel gemeenten bruist het van de kerkelijke activiteiten. We hebben eigen scholen en tal van stichtingen die met woord en daad gestalte geven aan de christelijke roeping. Uitgeverijen geven boeken uit met gezond geestelijk voedsel. Eigen bladen zorgen voor de opinievorming. We tellen onze zegeningen.

Toch dringt zich soms de overeenkomst op met de levenswandel van Martha. Wat was ze druk met het dienen van haar Heere. Wat was ze ijverig. Heel veel van ons christelijk werk valt totaal in het niet bij haar hoge taak: het bereiden van een maaltijd voor de Zaligmaker der wereld. Toch moet Hij haar ver­manen omdat ze verzuimde te doen wat haar zus deed. Die zat aan Zijn voeten en hoorde Zijn woorden.

De vakantietijd is aangebroken. Wellicht is het zinkput­syndroom herkenbaar, juist ook voor christelijke leiders. In de vakantie staat de boog even wat minder gespannen. Even moet er wat minder. Dat geeft gelegenheid om te zitten in plaats van te werken. Om te wandelen in plaats van te rennen. Om te horen in plaats van te spreken.