Een andere mogelijkheid is om vet verbranden door te sporten. Dat kost tijd en energie. Ook al geen aanlokkelijk vooruitzicht. Dan zie ik het spandoek met de tekst ”Afvallen, maar geen tijd en zin om te sporten? Dan moet u hier zijn.” Dit is te mooi om waar te zijn. Deze slogan is op Braafs buik geschreven. Ietwat bedremmeld treed ik een week later aan in stoer sporttenue. Goed voorgelicht: spieren maken slank!

In een afwisselend programma op een cirkel van acht fitnesstoestellen mag ik mijn spieren trainen. In het midden van de cirkel staat een waterzuil. Als de bubbels komen, moet ik op het volgende toestel overstappen. Dit alles moet leiden tot meer spieropbouw in slechts de helft van de tijd, met slechts de helft van de inspanning! Een kind kan de was doen. Door twee keer per week spieren te trainen word je geen bodybuilder. Je wordt wel slanker. Zonder spierpijn verzekert men, maar dat blijkt anders. Ik heb het geweten dat ik zo veel spieren had.

Bij de eerste sessie neemt een juf me de maat. Ze voelt zich geroepen om het resultaat luidkeels uit te bazuinen. Zo ook als de weegschaal mij kondt doet wat mijn vetpercentage is. „Nou meneer, uw organen dobberen in het vet. Dat is heel slecht en dat op uw leeftijd…”

Of meneer ook voor het Cambridgedieet wil gaan? Nou nee, daar heeft meneer geen trek in. Weliswaar mag ik iedere keer tijdens mijn sportieve inspanningen meemaken dat veel vrouwen in extase raken van „alweer 2 kilo in een week eraf.” Maar als ik hoor wat de dames nog mogen eten, beter gezegd niet meer mogen eten, dan veronderstel ik dat ze van de honger geen ontlasting meer hebben. Daar pas ik voor.

Het is onvoorstelbaar hoeveel dagen in het jaar er iets te vieren valt met gebak of een andere versnapering. Ik ben een jaar verder en zo’n 6 kilo kwijt. Nou ben ik er nog niet van af.