„O Heere, maak mij levend om Uws Naams wil; voer mijn ziel uit de benauwdheid om Uw gerechtigheid.”
De heiligen zijn altijd begerig geweest om de oorsprong van hun ellende te doorgronden (Job 10:2). De bevinding leert hun immers dat er nooit herstel, maar op z’n best een kwijnend leven is te verwachten als ze niet bij de oorzaak van hun ellende gebracht worden. Hierdoor komt het dat zij in het besef van hun eigen onvermogen om deze te kunnen vinden en in het besef van de bedrieglijkheid en de gebondenheid aan ”koning zonde” van hun hart, menigmaal ootmoedig tot God gaan en met ernst en in oprechtheid van hun hart uitroepen: Behalve wat ik zie, leer mij; onderzoek mij, o God, en beproef mij, en zie of er een schadelijke weg bij mij is (Job 34:32; Psalm 139:23, 24).

Als het onderzoek naar de oorzaak van zijn ingezonkenheid in de eerste plaats nauwkeurig werd gedaan en als de ziel voorts dagelijks tot een streng en nauwgezet onderzoek werd gebracht, dan zou men niet zo ver van zijn plaats geraken dat men niet meer weet waar men uit gevallen is en waar men momenteel verkeert en dat men niet meer weet welke koers men moet uitzetten om te komen waar men moet zijn. Maar helaas, omdat men zijn stuurmanskunst heeft verloren en die is vergeten, wordt men op de golven heen en weer geslingerd. Men is als een afgedwaald schaapje dat in de struiken verward is.

Alexander Comrie, predikant te Woubrugge (”Verzameling van leerredenen”, 1749)