Het artikel herinnerde me aan een voorval ruim twintig jaar geleden, toen ik als caissière werkzaam was in een plaatselijke supermarkt. In die tijd waren er nog geen kassascanners, maar had elk artikel een cijfercode die ingevoerd moest worden. Om het afrekenen te bespoedigen, was het de bedoeling dat wij de codes zo veel mogelijk uit ons hoofd leerden.

Dat dit niet altijd goed ging, bleek op zekere dag toen een klant na het afrekenen onthutst de winkel weer inkwam en mij enigszins geagiteerd zei dat zij geen drie kratten bier had gekocht. Het bleek dat ik bij het aanslaan van drie pakjes boter de verkeerde code had gebruikt. Een beetje dom was dit wel. Als caissière had er bij 
mij toch op z’n minst een belletje moeten gaan rinkelen vanwege de verhouding 
tussen de prijs die ik deze klant liet betalen en de waarde van de boodschappen die ik haar meegaf. Dit belletje had echter niet 
gerinkeld en waarschijnlijk heb ik deze klant zelfs blijmoedig een fijne dag verder of een fijn weekend toegewenst, terwijl 
ik haar tientallen guldens te veel liet betalen.

Het declaratiesysteem voor ziekenhuizen is de laatste jaren steeds ingewikkelder geworden. Voor iedere patiënt moet iedere verpleegkundige en medische handeling met een code worden vastgelegd. Of er nu een orgaan wordt weggenomen, verband wordt aangelegd of een medicijn wordt verstrekt, alles moet worden geregistreerd. Zijn er bij een supermarkt hooguit enkele honderden gecodeerde artikelen, bij een ziekenhuis praat je over vele duizenden codes voor aandoeningen die patiënten kunnen hebben en verrichtingen die plaatsvinden. Het verschil met een caissière in een supermarkt is dat degene die de code in het ziekenhuis invoert, niet ziet welke prijs daarbij hoort. Hierdoor ontbreekt de directe terugkoppeling die bij een wakkere codeur een belletje kan laten rinkelen dat er sprake zou kunnen zijn van foutieve invoer.

Zolang ons lichaam niet op ieder onderdeel een streepjescode heeft en de chirurg op zijn mes geen scanapparatuur, zal het blijven voorkomen dat er invoerfouten worden gemaakt. Daarom is het een goed idee van de minister dat ook mensen die verzekerd zijn een kopie van elke ziekenhuisnota krijgen. Het is heel goed dat we rekeningen controleren. Belangrijk ook, want we zijn geroepen om goede rentmeesters te zijn. Laat het een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor verkoper en afnemer zijn dat er een terechte prijs wordt betaald, of het nu de supermarkt of een ziekenhuis betreft. Maar laten we dan ook teruggaan met de nota als blijkt dat er te weinig in rekening is gebracht. Is het de bedoeling van de SGP dat patiënten dan ook een bonus krijgen? Of de minister van dat idee ook zo enthousiast wordt?

Het steekt me als juist reformatorische christenen ervoor zorgen dat mensen die dagelijks gewetensvol hun werk doen, zo in een kwaad daglicht worden gesteld. Het helpt mij en anderen niet om staande te blijven in een seculiere wereld als mijn eigen achterban dit soort beelden schept. Laten we populistische stemmingmakerij overlaten aan hen die er voor hun eigenwaarde van afhankelijk zijn dat ze een ander zwartmaken. Laat ons leven een brief van Christus zijn. Dat betekent dat we zorgvuldig ons werk doen en zuinig zijn op de beeldvorming over de ander.

De auteur heeft een managementfunctie in een ziekenhuis. Reageren? nietbijbroodalleen@refdag.nl