Uit recent onderzoek blijkt dat in China de meeste atheïsten wonen. Maar liefst 47 procent van de ondervraagden noemt zich atheïst. Evenals bij ons is het overigens meer een wensen dat er geen God is dan een dadelijk geloven. In geen enkel land ter wereld ligt dit percentage zelfverklaarde atheïsten zo hoog. Dat is bijzonder, want tegelijk is het onmiskenbaar dat de kerk in China groeit, al blijft het moeilijk zicht te krijgen op precieze getallen. Betrouwbare kerkelijke statistieken ontbreken namelijk. Gelukkig zijn statistieken niet het belangrijkste. Gods werk gaat door. Zijn koninkrijk zal onder de 1,3 miljard Chinezen worden uitgebreid. Dat is niet afhankelijk van wat wij mensen doen en laten. Het is wel een voorrecht een instrument te mogen zijn in Zijn dienst.

Tijdens een recent bezoek aan China werd ik verrast door het gebed van een leider van een huisgemeente voor ons land en volk. De eenvoud en oprechtheid, de Bijbelvastheid, maar ook de liefde voor de medechristenen in Nederland werd in dit gebed geproefd. Slechts in enkele zinnen wist hij de kern van ons belijden te raken. De boodschap van vrije genade klonk erin door. Hoe zondaren alleen in Christus met God verzoend kunnen worden.

De eenvoud van het leven van christenen in Chinese huisgemeenten is een voorbeeld voor ons. Waar zij te maken hebben met vervolging (in de brede zin van het woord), lijden wij onder verdeeldheid en verleiding van het materialisme.

Ik krijg in China geregeld de vraag hoeveel christenen er in Nederland leven. Beschamend om te antwoorden dat we slechts een kleine minderheid zijn. Steevast volgen verbaasde reacties: zo veel welvaart en vrijheid om naar Gods huis te gaan en zo weinig mensen die God zoeken? Ik voel me altijd verlegen als ik deze reactie hoor. Welk antwoord zou u geven? Misschien is de tijd niet ver weg dat de Chinezen naar Nederland komen om verdrukte gemeenten bij te staan. Wie ziet niet met zorg de afnemende tolerantie ten opzichte van degenen die naar Gods Woord begeren te leven? De intolerantie van de zogenaamde toleranten begint zorgwekkende vormen aan te nemen.

China heeft vele gezichten. Het is algemeen bekend dat China worstelt met grote vraagstukken: enorme milieuvervuiling, toenemende waterschaarste, mensonterende omstandigheden in fabrieken, respectloze vormen van landonteigening, toenemende inkomensongelijkheid, spanningen met buurlanden, een vergrijzende bevolking zonder goede zorg en de ontwrichtende gevolgen van de eenkindpolitiek.

De communistische partij heeft maar één hoofddoel: de economische groei moet hoe dan ook doorgaan. Dit om sociale onrust te voorkomen. De vorig jaar aangetreden machthebbers houden met grote moeite internettend China onder censuur. Zolang de welvaart stijgt, behouden de autoriteiten het mandaat van de hemel, zoals de oude traditie in China dat ziet.

De vele Confuciusinstituten in de wereld, mede met Chinees geld gefinancierd, willen een rooskleurig beeld schetsen van de waarde van een eeuwenoude Chinese cultuur. Die is indrukwekkend. Tegelijk is het arm. Eeuwenlang is dit volk verstoken geweest van Gods Woord. Anderhalve eeuw geleden werkte James Hudson Taylor als zendeling in China. Hij was verstoken van alle moderne communicatiemiddelen waar wij vertrouwd mee zijn. Zijn werk is echter niet ongezegend gebleven.

Maar waar Gods Kerk gebouwd wordt, bouwt de satan zijn kapel ernaast. Mao heeft gepoogd alles te verwoesten wat met godsdienst te maken had. En juist in deze verdrukking hield de kerk stand. In de bijna veertig jaar na zijn dood heeft de kerk in China een grote groei doorgemaakt. Wij kunnen op dit gebied meer van Chinese christenen leren dan zij van ons. We moeten China met andere ogen gaan bezien.

De auteur is werkzaam als directeur van het bestuursbureau van bpfBOUW en is bestuurslid van de Hudson Taylor Stichting. Deze bijdrage is geschreven op persoonlijke titel. Reageren? nietbijbroodalleen@refdag.nl