Het Amerikaanse staatshoofd verklaarde dinsdag tijdens een toespraak op de Georgetownuniversiteit in Washington dat de VS leiderschap moeten tonen als het gaat om het klimaatbeleid.

En dus kondigde Obama plannen aan om de uitstoot van broeikasgassen van Amerikaanse energiecentrales aan banden te leggen. Om mee te beginnen en: „voor het te laat is”, sprak de president, om de ernst van het naderende drama kracht bij te zetten.

Amerika is na China de grootste vervuiler op aarde. Dat hoort verplichtingen te scheppen. Goed rentmeesterschap zou een natie die zichzelf christelijk noemt sieren.

Het tegendeel is vooralsnog het geval. Groot, groter, grootst is de norm in Amerika. In velerlei opzichten. Variërend van de porties eten in fastfoodrestaurants tot de omvang van benzineslurpende automobielen die de benaming van P. C. Hoofttractors allang ontstegen zijn.

Met alle uitstoot van schadelijke gassen van dien.

Of de gemiddelde Amerikaan daar last van heeft, is intussen maar de vraag. Met evenveel gemak draait John Doe morgen de contactsleutel van zijn drie-of-meer-liter 4x4 om. Overmorgen ook. En de dag daarna vermoedelijk nog steeds.

Ook politiek gezien zijn de uitspraken van Obama slechts holle woorden. Hij weet als geen ander dat het klimaat in de Verenigde Staten absoluut geen issue is. Hooguit voer voor oud-staatshoofden en bijna-presidenten die voor veel geld –dat dan weer wel– de wereld over trekken om naderend onheil aan te kondigen.

Waarom ondertekende Washington dan niet het Kyotoprotocol? Al in 1997 sprak de internationale gemeenschap af om de uitstoot van broeikasgassen substantieel te verminderen. De Verenigde Staten zijn nog steeds de belangrijke afwezige.

De uitspraken van Obama mogen dan wel heel nobel klinken, in de politieke praktijk zullen ze vrijwel geen effect hebben. En dan nog gaat het alleen nog maar om de uitstoot van energiecentrales. Alsof dat de enige vervuilers op het Amerikaanse continent zijn.

Toegegeven, Obama zit in zijn tweede –en dus laatste– ambtstermijn. Hij kan zich dus wat meer irrealistische politieke uitstapjes veroorloven. Zijn herverkiezing is immers niet meer in het geding en verkiezingsbeloftes hoeven niet meer te worden waargemaakt.

Maar toezeggingen over leiderschap op het gebied van het klimaatbeleid kan elke Amerikaanse president –ongeacht in welk jaar van zijn ambts­termijn– beter voor zich houden. Dat valt al snel in de categorie van de plechtige belofte van sluiting van de gevangenis op Guantanamo Bay.

Hoewel – het zou zo mooi kunnen zijn. Amerika zou zijn leidende rol in de wereld veel meer in het teken van rentmeesterschap kunnen zetten.

Maar de realiteit heerst.