Dat zei dr. H. A. Bakker zaterdag tijdens de tiende landelijke studiedag van de George Whitefield Stichting, gehouden in Veenendaal. Het thema van de studiedag was ”George Whitefield, evangelist met hart en ziel; een revolutie in de evangelisatie”.

Dr. Bakker, predikant van de vrije baptistengemeente in Katwijk en docent aan de Evangelische Bijbelschool in Veenendaal, hield een lezing over ”Kiezen of gekozen worden - Whitefields gedachten over evangelisatie in onze tijd”. Volgens dr. Bakker is de controverse tussen John Wesley en George Whitefield over de vrije wil nog steeds actueel. „In onze mensgerichte cultuur gaat het in kerk en theologie steeds minder over God en steeds meer over de mens”, zo betoogde hij. „Om voor die vrije mens attractief te zijn, wordt er in kerken een ’feestliturgie’ ingevoerd. Evangelisatie moet dan afgemeten worden aan het succes.”

Tegenover deze visie stelde dr. Bakker de soevereiniteit van God centraal. „Het pijnlijke conflict tussen Wesley en Whitefield over de uitverkiezing is thans relevant. Hoewel Wesley het calvinisme scherp veroordeelde, was hij geen pelagiaan. Hij leerde de totale verdorvenheid van de mens, maar leerde ook dat ieder mens een ”voorafgaande genade” ontvangt, die hem in staat stelt vóór of tégen God te kiezen. Wesley was een arminiaan, omdat hij leerde dat de genade weerstaan kon worden en dat de christen weer van de genade los komen kan. Whitefield, die naar eigen zeggen nooit iets van Calvijn gelezen heeft, was voluit calvinist. Naar Whitefields overtuiging is het tot geloof komen ook een krachtdadig werk van God.”

J. J. M. Bol, bestuurslid van de George Whitefield Stichting hield een lezing over ”Alle dingen zijn mogelijk bij God - George Whitefield, een revolutie in evangelisatie”. Hij gaf eerst een overzicht van Whitefields leven. „George Whitefield had na een intens besef van zonde en verlorenheid en de toorn van God, ook intens diep de vergeving en de liefde Gods gesmaakt, die hem zijn hele leven zonder onderbreking bijgebleven zijn.”

Volgens Bol was dat kenmerkend voor alle voormannen van de grote opwekkingsbeweging. „In hun preken hoor je enerzijds over de realiteit van de toorn Gods, anderzijds over de vergevende liefde van God in Christus. Van de kansels in de anglicaanse kerken klonken alleen maar adviezen over een ’opknapbeurt’.

De revolutie in het evangeliseren lag in de agressieve methode. In plaats van lijdelijk af te wachten, begon Whitefield mensen daadwerkelijk op te zoeken om hen met het Evangelie te confronteren. Toen de officiële kerk zich tegen zijn evangelisatiecampagnes keerde, ging hij openluchtbijeenkomsten houden. De grote evangelisatiedrang van Whitefield bewijst dat een gezond calvinisme nooit een beletsel voor evangelisatie is. Integendeel, Whitefields geloof in de soevereiniteit Gods en de predestinatie waren voor hem juist een aansporing tot evangelieverbreiding.”

Als laatste sprak M. C. Schreur, evangelist in Hoorn, over ”Richard Baxter, Joseph Alleine, George Whitefield en… u! Bewonderaar of volgeling…?” Nadat hij van elk van de drie mannen enkele aspecten had belicht, trachtte Schreur daaruit een les te trekken voor de deelnemers. „Kenmerkend was dat zij veel van God verwachtten en daarom ook veel kregen. Van hen valt te leren dat lijdelijkheid op het gebied van evangelisatie absoluut niet kan. Wij moeten geen bewonderaar van Whitefield zijn, maar een navolger. Als we ons op Gods weg geplaatst weten, dan mogen we net als zij geloven dat God ook het gebrek aan middelen compenseert door overvloedige zegen.”