Rusland maakt er geen punt van. Openlijk liet Moskou de afgelopen tijd weten dat het straaljagers en raketsystemen aan Damascus gaat leveren. Boven op het andere wapentuig dat Syrië al uit Russische handen ontving.

China verleende vooral politieke steun. Als permanent lid van de Veiligheidsraad blokkeerde Peking tot nu toe elke resolutie die het regime van de Syrische president Bashar al-Assad veroordeelde.

Het Westen zit op de wip. Zowel uit Washington als uit diverse Europese hoofdsteden klonk meermalen de roep om het aftreden van Assad. Nu bezinnen de Verenigde Staten en Europa zich op het leveren van wapens aan de Syrische oppositie.

De vraag is wat het werkelijke motief is van het Westen om de Syrische rebellen van wapens te voorzien. Te vrezen valt dat het mogelijk sturen van oorlogstuig naar het geteisterde land vooral wordt ingegeven door de wens om tegenwicht te bieden aan de Russische invloed in Syrië.

De nobele gedachte dat het leveren van wapens aan de opstandelingen het beëindigen van het conflict zal bespoedigen, is natuurlijk volkomen misplaatst. Het zal hooguit de machtsbalans herstellen, en daardoor tot nog meer bloedvergieten leiden.

En als westerse wapens al tot een militair overwicht voor de rebellen leiden, lijkt het Westen zich kennelijk niet te realiseren wat het verdrijven van Assad en de zijnen voor gevolgen zal hebben.

Een aanzienlijk deel van de rebellen bestaat uit extremistische jihadstrijders. Zij hebben geen ander doel dan de vestiging van een strengislamitische staat in Syrië. En van daaruit het opbouwen van een wereldwijd moslimkalifaat, inclusief de verovering van Jeruzalem.

Het is dus nog maar de vraag of een militaire overwinning van de Syrische rebellen een herstel van de democratie in Syrië zal bewerkstelligen. Daarvoor zullen op zijn minst de duizenden jihadstrijders die op dit moment actief zijn uit het land moeten verdwijnen.

Tegelijkertijd mag er een terechte afschuw heersen over de wandaden die het Syrische regeringsleger begaat. Dat is al meer dan twee jaar het onmogelijke dilemma waar de internationale gemeenschap zich mee geconfronteerd ziet. Het maakt het vrijwel onmogelijk partij te kiezen in dit slepende conflict.

Overleg is objectief gezien de beste manier om uit deze bloedige impasse te raken. Maar vertel dat maar eens aan partijen die vastbesloten zijn dit geschil met wapens te beslechten. Leg dat maar eens uit aan buitenlandse jihadisten die uit vrije wil naar Syrië zijn getrokken om daar voor hun godsdienstige idealen te strijden.

En vertel dat maar eens aan buitenlandse mogendheden die kennelijk niet handelen vanuit humanitaire overwegingen, maar eerst en vooral hun belangen op het oog hebben.

Nu ja, zo nieuw is dat ook weer niet.