„Want kijk eens over de grenzen naar wat daar de afgelopen jaren gebeurd is in de zogenaamde migrantenwijken. De grootschalige rellen in Frankrijk en Engeland. Ze kennen allemaal hetzelfde patroon. Er is een incident, meestal geweldgebruik door de politie. Allochtone jongeren protesteren. De politie treedt op en in een mum van tijd branden overal de auto’s en de overheidsgebouwen. (…) Leiden is in last en politici gebruiken gespierde taal. Na verloop van tijd dooft de onrust en gaat men weer over tot de orde van de dag. Totdat het zich herhaalt.

Maar dat is het buitenland, zult u zeggen. In Nederland zal zoiets niet gebeuren. Nee? Tot voor kort dachten ze dat in Zweden ook. In het keurige, burgerlijk sociaaldemocratische Zweden zou zich dat niet voordoen.

Ik herinner me een gelegenheid dat ik voor een groep Zweedse studentes een voordracht hield over de positie van de moslims in Nederland na 9/11 en na de rituele moord op Theo van Gogh. Ik vertelde over de grote mate van sympathie die vele moslims hebben voor de plegers van deze gruweldaden en voorzag een groeiend probleem als we daar niet snel wat aan zouden doen. De Zweedse studentes waren ontzet. Hoe kon ik zo somber spreken over andersgelovigen? Was ook ik bevangen door een verlammende islamofobie? Bij hen in Zweden merkten ze niets van dat alles.

Maar nu hebben de Zweden hun onschuld verloren. Hoe heeft dit ook bij hen kunnen gebeuren en wat te doen om herhaling ervan te voorkomen? Eindelijk worden de juiste vragen gesteld. Wanneer gaat dat bij ons in dit vreedzame en gezapige landje aan de kusten van de Noordzee gebeuren?”