Pasgetrouwd: heerlijk, maar óók erg wennen
Wij vonden het nog niet meevallen, pasgetrouwd zijn. Dat hoor je natuurlijk niet te zeggen. Dus dat deden we ook niet. Op de standaardvraag: „En, hoe bevalt het getrouwde leven?” gaven we het standaardantwoord: „Heel goed!” En natuurlijk, het was ook heerlijk om eindelijk ons eigen plekje te hebben. Om niet steeds afscheid van elkaar te hoeven nemen. Om niet ieder weekend op een ander adres te zijn.
Maar het was óók erg wennen. Je moet je draai vinden in een nieuw huis. Je hebt nog geen vaste gewoontes. Wie gaat waar zitten aan tafel? Drink je samen koffie op een vast moment, of zie je wel hoe het loopt? Wie houdt in de gaten wanneer de kliko aan de weg moet? Welke afspraken maak je zelf en welke overleg je even? Doet ieder z’n eigen taak of help je elkaar tot het klaar is? Het gaat allemaal nergens over natuurlijk. Maar omdat je het voor het eerst doet, is het op de een of andere manier toch iets waar je over na moet denken. Dan blijk je ineens verschillende verwachtingen te hebben, maar het duurt soms even voor je dat doorhebt.
Ineens met z’n tweeën zijn, is ook best stil. Zeker als je een gezin of een studentenhuis gewend bent. Eerst was er altijd wel iemand om mee te kletsen of een spelletje te doen. Nu heb je ‘alleen’ elkaar. En je merkt dat je meer op afstand komt te staan van je vroegere huisgenoten.
Daar kwam bij dat we best het een en ander hadden gelezen over getrouwd zijn. Maar dít punt was nooit aan de orde geweest. Dus we hadden het idee dat we de enigen waren die hier tegenaan liepen. We wilden graag trouwen, dus dan is het toch raar als je zo moet wennen? Komt het wel goed? Niet dat we veel ruzie hadden of zo, maar waar blijft die roze wolk?
Wat er geen goed aan deed: de reactie van een oudere vrouw op een verjaardag. Zij stelde de standaardvraag. Wij gaven het standaardantwoord. En toen begon ze over de tijd –bijna veertig jaar geleden– dat ze zelf net getrouwd waren. Ze woonden ook in een klein huisje, maar „het was zo’n leuke tijd toen, die eerste jaren!” Oké, en nu dan? Is de lol er inmiddels wel af? Dat heb ik natuurlijk niet gevraagd, maar ik vond het bepaald geen opbeurende opmerking…
Wat wel hielp: een losse opmerking in een gesprek met een stel dat een paar jaar ouder was dan wij. We kenden hen verder niet heel goed, maar we reden met hen mee naar een bijeenkomst. Zij stelden de standaardvraag. Wij gaven het standaardantwoord. Het gesprek ging nog even verder en ineens zei hij: „En het wordt steeds leuker, hoor!” Het was verder helemaal geen diep gesprek. Maar die opmerking bleef me bij. Dat klonk goed!
Wat me ook goeddeed: als ik in de stad een stel van zeventigplus tegenkwam dat ik vaag kende. Bijna altijd liepen ze hand in hand. Niet omdat ze slecht ter been waren, maar gewoon voor de gezelligheid. Zo kan het dus ook!
Inmiddels zijn we bijna tien jaar getrouwd. We zijn dankbaar dat wij ook de ervaring hebben: het wordt steeds leuker! Inmiddels durven we wél te zeggen dat het de eerste tijd best wennen was. En we merken dat er meer stellen tegenaan gelopen zijn. Die ook dachten dat ze de enigen waren… Een beetje openheid had dus best kunnen helpen.
Terugkijkend hebben de goede voorbeelden ons het meest geholpen. Misschien wel meer dan wat we gelezen hebben over het huwelijk. Als we in de gemeente aandacht willen geven aan het christelijk huwelijk, dan lijkt het me niet genoeg om alleen te praten over onze visie daarop. Wat mij betreft zorgen we vooral voor goede voorbeelden. Het huwelijk is een afspiegeling van de relatie tussen Christus en Zijn gemeente. Daarbij komen wij zelfs nooit in de buurt. Maar alles wat er een beetje op begint te lijken, is al iets om blij van te worden en zin in te krijgen!
De auteur is getrouwd, moeder van drie kinderen en orthopedagoog. Reageren? gedachtegoed@refdag.nl
