Dat blijkt uit het rapport ”TBS-klinieken in beweging” dat de IGZ donderdag heeft gepubliceerd. Om de doelstelling wel te halen, zouden de klinieken jaarlijks 15 procent van de TBS’ers moeten laten uitstromen. Dat lukt niet, onder meer doordat de nodige omslag van bewaken en verzorgen naar het echt behandelen van TBS’ers nog niet in elke kliniek is gemaakt.

Ook blijkt dat wet- en regelgeving doorstroming naar reguliere zorg belemmert. Bovendien is er een gebrek aan plaatsen waar TBS’ers (veelal seksueel delinquenten) die niet kunnen terugkeren in de maatschappij langer kunnen blijven.

Geen van de negen TBS-klinieken kreeg een volledige onvoldoende toebedeeld. In 2000 was dat nog anders. Toen bleek dat de zorg voor patiënten slechts in drie van de negen instellingen aan de eisen voldeed. Maar volgens de inspectie moet er nog wel veel gebeuren.

Over het algemeen constateert de inspectie dat de klinieken te weinig samenwerken en elk op hun eigen manier bezig zijn het wiel uit te vinden. Ze hebben ook verschillende visies op zorg en op de opbouw en inzet van het personeelsbestand.

Daarnaast is de kwaliteit van de zorg in de klinieken nog niet voldoende in beleid omgezet, zijn ze soms te terughoudend als het gaat om dwangmedicatie, ontbreekt het soms aan fouten- en incidentenregistratie en gaat niet elke kliniek op de goede manier om met de inschatting van het risico op herhaling van een delict.

Verbetering op deze punten kan volgens de inspectie leiden tot een groter aantal beëindigingen van de TBS-maatregel en vermindering van het aantal TBS-passanten in de gevangenissen.