Dankzij de jarenlange hoogconjunctuur konden ouders zich ook veroorloven hun kinderen extraatjes te geven. En zelfs in de eerste jaren van de crisis, toen het inkomen wat minder werd, deden ze dit nog. Want geen ouder vindt het leuk om te merken dat zijn kind buiten de groep komt te staan vanwege het feit dat het geen mobieltje, Nikes of trendy kleding heeft. Dat wil je je kind toch niet aandoen. ”Iedereen doet het”, bleek in de praktijk synoniem te zijn met groepsdruk.

Inmiddels blijkt uit onderzoek van het Nibud dat ouders minder vaak meebetalen aan kleding, uitstapjes en cadeaus van hun kinderen. Betaalde twee jaar geleden 61 procent van de ouders alle kleding en schoenen voor hun kinderen, nu is dat 48 procent. Kreeg eerst een op de drie scholieren van 17 en 18 jaar alle kosten van een mobieltje van hun ouders, nu is dat er nog maar een op de zes.

Ook al is de oorzaak van deze daling –de crisis– niet opbeurend, het is positief dat ouders minder vaak kleding en luxeartikelen betalen. Als jongeren verantwoordelijk zijn voor de aanschaf van hun eigen garderobe, leren ze beter financieel te plannen en keuzes te maken.

Ouders moeten ook bedenken dat het vanuit opvoedkundig perspectief niet verstandig is kinderen steeds maar weer extraatjes te geven. Het draagt niet bij aan het besef bij jongeren dat alles geld en moeite kost.

Bovendien is bekend dat verwende kinderen heel snel dwingelanden kunnen worden. Zij vragen of dreinen, en hun ouders draaien. Zo leren ze dat tiranniek gedrag loont.

Het is ook nog maar de vraag of het verwennen van kinderen voortkomt uit liefde van de ouders. Vaak heeft het meer te maken met gemakzucht dan met genegenheid. Je geeft als ouders het kind maar snel zijn zin om van het gezeur af te zijn. Maar dat draagt niet bij aan de vorming van het kind. Opvoeden betekent ook: je kind niet in alles zijn zin geven.

Het opvoedingsklimaat van de laatste decennia van de vorige eeuw ging er te veel van uit dat het kind zichzelf moest kunnen zijn, dat er ruimte moest zijn om zijn wensen kenbaar te maken en dat ouders daar vooral ook naar moesten luisteren. Grenzen stellen moest zo beperkt mogelijk gebeuren. Inmiddels weten we dat deze aanpak bepaald geen ideale burgers heeft opgeleverd. Kinderen die in hun jeugd als prinsen zijn behandeld, weten niet wat het is om als volwassene dienstbaar aan de samenleving te zijn.

De Bijbel zegt dat het goed is dat een mens het juk in zijn jeugd draagt. Daardoor leert hij discipline en merkt hij dat het leven niet cirkelt om allerlei verwennerijen. Zo ervaart hij dat het ontberen leert te waarderen. Wie als kind op zijn wenken wordt bediend, wordt als volwassene een onuitstaanbaar mens.