Strafadvocaat Richard van der Weide: „Het is zeker de vraag of het rapport van de patholoog de verdachten tot voordeel zal strekken. Hier dringt de zogeheten ‘leer der redelijke toerekening’ zich op.”

Wat is dat?

„Die komt erop neer dat je in een geval als in de grensrechterzaak niet zonder meer kunt roepen: het slachtoffer was kwetsbaar, dus dat hij of zij is overleden, was niet mijn schuld. Als je met een paar man intrapt op iemand die op de grond ligt, dan kan het gevolg aan de geweldpleger worden toegerekend. Het was voor hen te voorzien dat dit gevolg mogelijk zou intreden. Anders gezegd: je kunt er gif op innemen dat de gevolgen van zulk geweld ernstig of zelfs fataal kunnen zijn.”

Maar die mogelijk spontaan ontstane scheur in de halsslagader kan toch de doodsoorzaak zijn geweest?

„Dat doet er voor de rechter niet toe, het is geen of een minder relevant gegeven in deze omstandigheden. Het gaat erom dat je - als dader - bepaalde voorzienbare gevolgen op de koop toe neemt. De Hoge Raad bekijkt dit soort zaken al decennia lang op deze manier, het is vaste rechtspraak. Het Eierschedelarrest uit 1950 is in dit verband beroemd. Dat ging om een zaak waarin een slachtoffer overleed aan een klap op het hoofd met een koperen staaf. Het slachtoffer bleek een broze schedel te hebben, een zogeheten eierschedel. Dat gegeven was voor de schuldvraag niet van doorslaggevende betekenis, vond de Hoge Raad. Het gaat erom: zou iemand ook zijn overleden als het geweld niet was toegepast? Dat is zeer onwaarschijnlijk, ook in de zaak van de grensrechter.”