In het onderzoek keek de rekenkamer naar hoe de hoofdstad probleemjongeren tussen de 12 en 23 jaar, met onder meer werk- en schoolproblemen, op het rechte pad probeert te houden.

Volgens de rekenkamer zijn de problemen nog even groot als in 2008. Toen kwam aan het licht dat de organisaties die de jongeren begeleiden langs elkaar heen werkten. Toenmalig wethouder Lodewijk Asscher noemde de jeugdzorg daarom het ‘monster van Frankenstein’. Hoeveel jongeren door de gebrekkige samenwerking alsnog op het criminele pad terecht komen is onbekend, omdat de resultaten niet goed worden bijgehouden, aldus de rekenkamer.

„Het meest essentiële probleem is dat de gemeente niet nagaat of de problemen verminderen. Ze weet dus niet of de aanpak effect heeft gehad”, legt Jan de Ridder, directeur van de Rekenkamer Amsterdam, uit. „Slechts een derde van de medewerkers gelooft dat de manier waarop de kinderen worden aangepakt en geholpen daadwerkelijk zijn vruchten afwerpt.” Organisaties zouden ook vrijwel geen nieuwe informatie meer geven, omdat er toch niets mee gebeurt.

De Ridder vindt dat er een voorbeeld moet worden genomen aan de Top 600-aanpak, waarmee de hoofdstad sinds 2011 probeert 600 criminele jongeren van de straat te halen. Deze aanpak zou zijn succes mede te danken hebben aan het feit dat de betrokken instanties er wekelijks bovenop zitten en scherp toezicht houden. De Ridder: „Het is begrijpelijk dat de Top 600 hoger op het prioriteitenlijstje staat, maar ook in de andere methoden waarmee ze probleemjongeren willen aanpakken, moeten ze alert zijn op bijvoorbeeld schoolverzuim en het gedrag van broertjes en zusjes om te voorkomen dat zij worden meegezogen in het criminele circuit.”