Op een zondagmorgen bezoek ik een van de kerkjes in het gebied waar de Kabwa’s wonen. De meeste kerkjes zijn klein. De gemeente die ik vandaag bezoek, komt gewoonlijk samen in een simpel bouwsel van bamboestokken, rieten matten en plastic zeil. God zal met de lofliederen die Hem hiervandaan bereiken niet minder blij zijn dan met het gezang vanuit welke kathedraal dan ook.

Maar vandaag is het kerkje leeg. We horen al snel dat de gemeente een vergelijkbaar schaduwrijk afdakje heeft gebouwd, zo’n twee heuvels verderop. Onderweg bekijken we de omgeving. Huisjes liggen verspreid over de savanneachtige vlakte. De Kabwa­stam is een volk dat leeft van het land, zorgt voor het vee en bidt om regen. Het is een hard leven. Ik besef dat het christelijk geloof in het alledaagse leven tot nu toe niet veel heeft betekend. Je zou dit gebied zendingsveld kunnen noemen.

Al snel komen van alle kanten mensen naar het provisorisch in elkaar gevlochten kerkje. Ik hoor dat vandaag de afsluiting is van een driedaagse serie van evangelisatiediensten. Gemeenteleden hebben niet-christelijke vrienden uitgenodigd om samen te zingen voor God en om uitleg te krijgen over het Evangelie.

Tijdens het voorstellen van „de evangelisten onder ons” staat bijna de halve gemeente op. Ik word er stil van. Na de indringende preek wordt er gebeden voor de mensen die tot geloof zijn gekomen en bij de gemeente willen horen. Voor sommigen wordt kort gebeden. Voor anderen –mensen die in hun leven veel ruimte gaven aan duistere machten– wordt met kracht gebeden om bevrijding. Ik bid mee en kijk toe. Ik zie hier een gemeente die strijdt. Een gemeente waar mensen leven vinden.

Dan realiseer ik me weer: ik bevind me hier op zendingsveld. En de zendelingen zijn de Kabwamensen zelf! Gelovige Kabwa’s die echt geven om hun buren en vrienden, hen willen laten delen in de vreugde van het samen prijzen van God en met hen op de knieën voor in de kerk zitten om te bidden om vergeving en bevrijding.

Dr. Stefan Paas zei onlangs in deze krant: „Elk land kan zendingsbasis én zendingsland zijn.” Deze morgen zit ik in een gemeente waar God al volop aan het werk is, ook naar buiten toe. God heeft vaak geen blanke zendelingen nodig om de laatste ‘witte velden’ te bereiken.

Wél hebben deze jonge gelovigen het Woord van God nodig om te groeien in het volgen van Hem. De Bijbelvertalers van de Kabwastam zijn bevoorrecht, want zij mogen het Evangelie aan de medegelovigen doorgeven en Gods woorden laten klinken in de taal van hun hart.

André Kamphuis werkt voor Wycliffe Bijbelvertalers als vertaalconsulent in Tanzania. Hij is getrouwd met Dorien, eveneens taalkundige. Het echtpaar heeft drie kinderen. Zie voor hun weblog bijbelvertaalwerk.nl.