„„Er komen gemiddeld acht patiënten naar de kerkdienst.” Ik ben op bezoek bij het hoofd van de geestelijke verzorging van een academisch ziekenhuis. Ik schrik ervan: maar acht kerkgangers terwijl er toch zo’n 800 bedden in het ziekenhuis zijn.

Hij nuanceert zijn uitspraak nog wat door op te merken dat er daarnaast ongeveer 20 mensen de kerkdienst volgen op hun ziekenkamer. Toch is dit geringe aantal niet alleen aan de secularisatie te wijten. De gang van zaken in een ziekenhuis is veranderd en dit betekent dat bijvoorbeeld veel patiënten het weekend naar huis gaan of voor het weekend ontslagen worden. Vroeger was een aantal weken ziekenhuisopname niet uitzonderlijk, nu is de gemiddelde opname teruggebracht tot een paar dagen. (…)

En hoe zit dat nu met de geestelijke verzorging in de zorgcentra? Nog niet zo lang geleden had je in de meeste gevallen als zorginstelling een dominee. Die was geestelijk verzorger en had tot taak om voor te gaan in kerkdiensten, een bijbelgespreksgroep te leiden en op bezoek te gaan bij bewoners voor een pastoraal gesprek. Als het einde naderde was daar de terminale zorg en het leiden van de uitvaart. En als het management ervoor openstond kon je af en toe een advies uitbrengen op ethisch gebied. (…)

Door de kortingen op de zorg moeten instellingen keuzes maken en dan kan het zomaar gebeuren dat de geestelijke verzorging tot een minimum teruggebracht wordt. Kerken kunnen de gevolgen hiervan lang niet altijd opvangen. (…)

Juist als mensen geconfronteerd worden met ziekte en ongemak zijn ze vaak verlegen om troost en ondersteuning; ik kom hier dagelijks de voorbeelden van tegen. Werk aan de winkel dus voor onze kerken; plannen maken, gemeenteleden motiveren en toerusten. Het omzien naar elkaar handen en voeten geven, zoals dat altijd het adagium geweest is van diaconaat en gemeenschap.”