Maar geheel volgens de altijd weer verbazende wetmatigheid dat iets je precies opvalt als je eraan toe bent, ontdek ik terwijl ik op een regenachtige middag op mijn nieuwe gelbobbeltjes door de stad rijd een overdekte fietsenstalling. Comfortabel, schoon, veilig want bewaakt door drie toegewijde mannen – gratis. De ingang bevindt zich ergens in een hoekje onder een groot appartementencomplex, oneerbaar ver weggestopt.

Binnen is het heel erg rustig, terwijl buiten het plein overvol staat, de regen zadels doorzeeft en fietsen als dominostenen omwaaien in de wind. In een grote lichte ruimte waarin zeker 250 fietsen passen, staan een stuk of vier rossen kalm te rusten.

Voordat de mijne ernaast mag, krijgt hij eerst een streepjescode opgespeld van een van de beheerders, een vriendelijke man met een snor en vettig haar en een lading schakelkettingen om hals en polsen.

Het kantoortje van waaruit hij en zijn collega’s de stalling bestieren heeft aan twee kanten grote ramen, die zicht bieden op alle hoeken van de ruimte. Desondanks staan er op het bureau in het kantoor vier schermen met beelden van bewakingscamera’s. Op een ervan zie ik mezelf staan kijken naar de schermen waarop ik mezelf zie kijken naar de schermen. Het geeft mij een veilig gevoel, net als de ingelijste aquarel aan de muur met daarop een koppel witte ganzen.

Naast de deur van het kantoortje hangt een papier met een mededeling voor het personeel. Het komt helaas te vaak voor dat er door de medewerkers gerookt wordt op plaatsen waar dat niet is toegestaan, staat erop. Roken is niet toegestaan in de bedrijfsruimten alsmede het kantoor.

Als ik mijn fiets aan het einde van de dag ophaal, doen de mannen mij uitgeleide in de deuropening. Sigarettenrook kringelt vrolijk langs het papier omhoog. De middelste ziet mij kijken, knipoogt en haalt zijn schouders op. „Hee dame, fijne dag!” zegt hij. „Fijne dag!” zeg ik.

Door een milde miezer rijd ik naar huis.