Keer op keer sta je verwonderd over de creativiteit en inzet van vrijwilligers. Op alle niveaus binnen de kerk zetten zij zich met hart en ziel in. Zoals de koster van een gemeente waar we kortgeleden een grootschalige kinderbijeenkomst organiseerden: „We zien al wekenlang naar deze bijeenkomst uit. Bemoedigend om die honderden kinderstemmen samen te horen zingen!” Heerlijk om te zien hoe ieders talent een plaats krijgt. Zoals de jongens en meiden die dit jaar voor honderden jongeren een openluchtbijeenkomst organiseerden in de Lunterse wildernis. Alles was tiptop in orde, inclusief stroomaggregaat, friettent en Dixi’s. Of wat te denken van die trouwe vrijwilliger die ook dit jaar zo’n 15.000 euro binnenbracht aan financiële steun. Op zo’n moment ben ik stil, verwonderd en vooral dankbaar.

Aan het eind van dit winterseizoen maak ik de balans op. Als kerken zetten we de afgelopen maanden honderdduizenden euro’s om. Vrachtwagenladingen papier draaiden door drukpersen en vonden in allerlei kerkbladvormen hun weg over de biblebelt. Organisatorische verbanden werden in de lucht gehouden met inzet, kracht en energie. Dit kunnen we.

Nu blijven er twee vragen over. Mijn eerste vraag is of we elkaar ook werkelijk ontmoetten. Zoals een ouderling opmerkte toen we elkaar tijdens een jeugdwerkoverleg persoonlijk bevroegen op Gods leiding in ons leven: „Dit deden we nooit eerder!” Mijn tweede vraag is of we werkelijk de stem van de Heere hoorden, door Zijn Woord. Als onze energieke krachtsinspanning voor Gods aardse kerk slechts gesjouw van beneden naar boven was, kunnen we ons beter inschrijven bij de plaatselijke parochie. We belijden dat God Zijn kerk in stand houdt, ondanks ons. Hij draagt, bestuurt, waakt. Laat daarom niet onze krachtsinspanning, maar ons gebed opklimmen tot God. Het is Gods Woord dat openging, daar heb ik verwachting van. Neem dat maar mee in de binnenkamer. Zodat we door genade niet slechts stevig steigerhout blijken te zijn, maar levende stenen.