Metropoliet Mihailo vindt dat de prins-bisschop die in de 19e eeuw zowel kerkelijk als wereldlijk leider was van wat later Montenegro werd, weliswaar een bijzondere verdienst heeft, maar niet het leven van een heilige heeft geleid. Ook zijn er na zijn overlijden in 1851 geen wonderen gebeurd die aan Petar II zijn toe te schrijven. Een heiligverklaring is daarom niet terecht.

Bovendien, zo stelt Mihailo, gaat de Servisch Orthodoxe kerk niet over helden uit de Montenegrijnse geschiedenis. Montenegro had lange tijd een eigen zelfstandige orthodoxe kerk. Die werd echter in 1920 opgedoekt toen Montenegro werd ingelijfd bij het nieuwe koninkrijk van Serviërs, Slovenen en Kroaten, het latere Joegoslavië. Pas in 1993 werd de kerk werd onafhankelijk, net als enige tijd later Montenegro zelf.

De Servisch orthodoxe kerk behield echter zijn invloed in het kleine Balkan-land, en de gelovigen zijn verdeeld. Zo zeer zelfs dat kroonprins Nikola II, een verre nazaat van de prins-bisschop en achterkleinzoon van Montenegro’s enige koning, zijn vrouw niet in Montenegro durft te begraven. Hij vreest een godsdienstwist over welke van de 2 kerken de verantwoordelijkheid moet hebben over de begrafenisdienst.

In dat licht zien de Montenegrijnen ook de poging om Petar II, die ook wel de Slavische Shakespeare wordt genoemd om zijn epische gedicht ‘Berg krans’ (Gorski vijenac), door de Servisch Orthodoxe kerk heilig te laten verklaren.