Hij sprak op een conferentie van de Vereinte Evangelische Mission, de Evangelische Kerk in Rheinland, de Evangelische Kerk in Westfalen en de SoW-kerken over ”De migrantenkerken als een uitdaging voor het christendom in Europa”. „Wij hebben behoefte aan een nieuw begrip van kerkzijn om waarachtig oecumenische kerken te worden, waarbij verschillende vormen binnen de traditionele structuren mogelijk zijn”, aldus dr. Plaisier. De huidige SoW-kerkorde staat de toelating van migrantenkerken als volwaardige SoW-partners in de weg.

Plaisier verwees naar de situatie in de Verenigde Staten. In veel kerkgenootschappen kunnen migranten daar op een eigen manier kerk zijn. Er zijn daar geen belemmeringen om volwaardig lid te zijn. „We hebben nog een lange weg te gaan”, aldus de scriba.

Behalve een andere kijk op het geloof van migranten, waarbij de westerse christenen hun superioriteitsgevoelens moeten laten varen, en een herbezinning op de kerkorde, moet er volgens Plaisier ook een andere opvatting van oecumenische relaties komen. De hervormde, gereformeerde en lutherse kerken richten zich vooral op de andere grote stromingen in Europa. Ze hebben daarbij volgens hem te weinig oog voor de charismatische en pinksterkerken, die niet in dit beeld passen. „We voelen ons vaak ongemakkelijk met de charismatische spiritualiteit.”

Dr. Plaisier schetste hoe moeilijk het voor de duizenden christelijke migranten is om met hun soms enthousiaste geloof in de Nederlandse en de Duitse samenleving te wonen. Zij kwamen soms aan in de verwachting een christelijke samenleving te vinden. „Maar in de meeste gevallen was de teleurstelling groot. Nederlanders en Duitsers leven in een andere wereld en het is moeilijk hen van hart tot hart te ontmoeten op hetzelfde spirituele niveau.”

Ouderwets
Hij stelde vast dat eigen kerkleden „verbazingwekkend” weinig actief zijn om in hun eigen stad christenen uit andere landen te ontmoeten. En als ze wel een dienst in een migrantenkerk bezoeken, vinden ze de muziek mooi, maar zijn ze ondersteboven van het zogenaamde „kinderlijke, ouderwetse geloof” van de migrantenchristenen. Europese christenen hebben er volgens hem een afkeer van om deze vorm van christelijk geloof, die zijzelf al jaren achter zich hebben gelaten te accepteren. Men ziet het als een stap terug in de geschiedenis en de theologie.

Dr. Plaisier wees er verder op dat de grote Europese kerken vasthouden aan hun eigen theologie en vorm van kerkzijn, hoewel de westerse theologie in een crisis verkeert. Hij legde de vinger bij het feit dat ze zich nog steeds superieur voelen en sprak de hoop uit dat de westerse kerken de migrantenchristenen zullen accepteren als een gift van God om „onze eenzijdigheid te corrigeren en om ons te helpen bij het verstaan van onze missionaire taak in de wereld.”