Het gaat om schilderijen uit het Frans Hals Museum in Haarlem, het Centraal Museum in Utrecht en Museum de Fundatie in Heino/Wijhe.

Twee van die werken, Christus en de Samaritaanse vrouw bij de bron van Bernardo Strozzi, dat in Museum de Fundatie hangt, en Madonna met wilde rozen van Jan van Scorel, uit het Centraal Museum, hoeven niet te worden teruggegeven omdat ze voor de musea waar ze hangen „van groot belang” zijn voor de collectie en het publiek. Dat weegt zwaarder dan het belang van de claimende kleinkinderen, die zelf geen nakomelingen van Semmel zijn, aldus de commissie.

Het derde schilderij, Duinlandschap met hertenjacht van de 17e-eeuwse schilder Gerrit Claesz. Bleker uit het Frans Hals Museum, hoeft niet terug omdat volgens de Restitutiecommissie niet overtuigend is aangetoond dat het eigendom van Semmel was.

De beslissing valt slecht bij de erfgenamen, zo laat hun advocaat weten. De kleinkinderen, die in Zuid-Afrika wonen, voelen zich unfair behandeld en onderzoeken of ze de uitspraak bij een Nederlandse rechter kunnen aanvechten.

Overigens moet een vierde werk, Riviergezicht met aanlegplaats van de 17e-eeuwse kunstenaar Maerten Fransz. van der Hulst, wel worden teruggegeven. Het schilderij is nu in bezit van het Groninger Museum.

De Berlijnse kunstverzamelaar Semmel ontvluchtte nazi-Duitsland en vestigde zich in Amsterdam. Daar liet hij in 1933 een deel van zijn collectie veilen. De Restitutiecommissie beschouwt die verkoop als onvrijwillig en verband houdend met de vervolging van Semmel door de nazi’s.

Semmel, in 1950 kinderloos overleden in New York, had een goede vriendin tot erfgename benoemd. Haar kleinkinderen hebben de claim ingediend. Vooraf hadden zowel zij als de musea beloofd zich aan het advies van de Restitutiecommissie te zullen houden.