Refoveilingen
Op vakantieveilingen.nl worden vakanties geveild. Duidelijk. Onder het motto ”Altijd wat te doen” is er wel een bepaalde vervaging opgetreden: het gaat niet alleen om vakanties, maar ook om etentjes, uitjes en wat dies meer zij. Kennelijk moet je ”vakanties” ruim opvatten.
Maar als Vakantieveilingen hoofdzakelijk vakanties veilt, wat kun je dan van refoveilingen.nl verwachten? Is het nu al zo ver dat refo’s bij opbod worden verkocht? Toch niet. Het gaat niet om veilingen ván, maar om veilingen vóór refo’s. Reformatorische bedrijven en klanten kunnen namelijk bij de gewone veilingsites niet terecht, zo legde de initiatiefnemer uit in Trouw. Je neemt immers nogal een risico als je meebiedt op een etentje en ter plekke tot de ontdekking komt dat je het restaurant toch niet verantwoord vindt, vanwege de muziek. Dat geldt zeker als er kinderen bij zijn.
Maar ja, is dat niet juist het aardige van zo’n veiling: dat je iets onverwachts kunt tegenkomen? Natuurlijk kan het ook tegenvallen, maar dat is de keerzijde van de charme van de verrassing. En je moet toch wel tamelijk wereldvreemd zijn om niet ongeveer de sfeer van een gelegenheid te kunnen inschatten. Nu kun je dus gegarandeerd in een ”verantwoorde sfeer” terechtkomen. Benieuwd of je je geld ook terugkrijgt als er onverhoopt toch… ja, wat precies gebeurt? En wie dat wilde, kon toch al naar de bekende refo-eetgelegenheden, campings en dergelijke?
Natuurlijk is het gewoon een kwestie van de markt, van vraag en aanbod bij elkaar brengen. Slim. De economie kan wel wat refo gebruiken.
Toch word ik eerder verdrietig dan vrolijk van deze omgekeerde gettovorming. Niet eens omdat ook op refoveilingen met een gezinskaartje maximaal vier kinderen beschermd kunnen worden tegen kwade invloeden. Maar vooral omdat de terugtrekkende beweging en het organiseren van je eigen segregatie zo veraf staat van de inhoud van het reformatorisch geloof. Uit het Nieuwe Testament krijg je de indruk dat christenen zich juist mengden onder niet-christenen. Ze hadden namelijk goed nieuws, het Evangelie, dat ze wilden delen. Ze hoefden hun uitsluiting dan ook niet zelf te organiseren; dat deden anderen wel voor hen.
Op het moment dat ik dit schrijf, is de ”refoveiling van de dag” een verblijf in een stacaravan of safaritent op camping ’t Beloofde Land. Je verzint het niet. Natuurlijk gaan we niet echt op safari, maar we doen een beetje alsof, in een tent. En het beloofde land, dat vindt de ware refo op de camping. Hopelijk is de tent genoeg verankerd, anders waait het hele spul misschien nog wel weg. En wat blijft er dan over?
