De vorming van de refozuil zou men kunnen zien aanvangen met het ontstaan van de SGP naast de reeds bestaande protestants-christelijke partijen. Kersten zette zich ook in voor de vorming van eigen scholen, omdat hij zich niet kon verenigen met het geestelijke klimaat van de Gereformeerde Kerken en de scholen en organisaties die daaraan direct of indirect gelieerd waren. Door de toenemende verwatering en verwereldlijking van het protestants-christelijke volksdeel gekoppeld aan mogelijkheden die de overheid bood, kwam vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw de refozuil tot bloei.

Daarbij is de sterke vertegenwoordiging van de Gereformeerde Gemeenten in refo-organisaties niet los te zien van het streven van ds. Kersten. Op tal van plaatsen werden reformatorische basisscholen opgericht en in een beperkter aantal plaatsen ontstonden reformatorische middelbare scholen. Een aantal bestaande protestants-christelijke scholen werd in de zin van de wet reformatorische school, doordat men zich aansloot bij de VGS. Er ontstonden instellingen op het gebied van de gezondheidszorg met een reformatorisch karakter. Je zou trouwens ook nog reformatorische reisverenigingen kunnen noemen, als je je niet beperkt tot instellingen en organisaties die overheidssubsidie ontvangen.

Zwakte is van meet af aan geweest, dat er weinig zicht was op de buitenwereld. Dat moet echter minstens zozeer de kerken en de leden van de kerken persoonlijk worden aangerekend als de zogenaamde refozuil.”