Nog altijd vinden mensen het gemakkelijker om naar de sociale dienst op het gemeentehuis te gaan dan naar de diaconie van de eigen kerkelijke gemeente. Onbewust denken mensen dat ze anoniemer steun kunnen vragen bij de gemeentelijke sociale dienst dan bij de kerkelijke voorzieningen voor armen en behoeftigen.

Toegegeven, kerken hebben het in het verleden er ook wel naar gemaakt dat hun leden niet zomaar bij de diaconie aankloppen. De uitdelers van goede gaven, zelf nogal eens niet onbemiddeld, waren vroeger bepaald niet gul.

Steun vragen bij de diaconie had een dubbele drempel: je moest je diep vernederen en je werd goed in de gaten gehouden. Dat heeft tot op de dag van vandaag effect. Mensen vinden het nog steeds moeilijk om de hulp van de diaconie in te roepen.

Juist in de christelijke gemeente moet dat niet zo zijn. De Bijbel leert dat als één lid lijdt, alle andere ook lijden. De eerste christengemeenten onderscheidden zich in hun tijd doordat leden niet alleen acht sloegen op elkaar maar ook zorg hadden voor elkaar. Zou dat aspect in onze tijd weer niet beter tot zijn recht moeten komen?

Jarenlang was de zondagse collectezak voor de diaconie het minst gevuld. Voor het in stand houden van het kerkelijk werk kwam altijd meer geld binnen. Op ledenvergaderingen werd nogal eens de vraag gesteld naar de zin en de besteding van diaconale gelden. Daar zat de gedachte achter dat er voor ondersteuning van kerkleden voldoende overheidsvoorzieningen waren. Met die constatering werd eigenlijk het primaat van materiële steun aan kerk­leden gelegd bij de staat, terwijl dat juist bij de kerk zou moeten liggen.

Door de huidige economische omstandigheden komen er steeds meer mensen in de knel, óf doordat ze hun baan kwijtraken, óf doordat ze de financiële lasten niet meer kunnen dragen. Tegelijk is de overheid gedwongen bezuinigingen door te voeren. Dat betekent dat er vaker bij de diaconie zal worden aangeklopt.

Hier ligt duidelijk een taak voor de kerken. Die moet ruimhartig worden uitgevoerd. Maar die mildheid in het uitdelen van gaven betekent niet dat diakenen zonder nadenken kwistig moeten zijn. Juist niet. Diaconale zorg moet met wijsheid worden gegeven.

De noodzakelijke ruimhartigheid sluit daarom niet uit dat er tegelijk grondige bezinning moet zijn op waar en hoe er hulp geboden wordt. Zomaar geld geven, zonder structurele aanpak van de problemen, is niet verstandig. Daarom is deskundige ondersteuning van plaatselijke diaconieën in onze tijd beslist noodzakelijk. Het is belangrijk dat kerken daarvoor expertise in huis halen die ambtsdragers kan helpen hun taken zo goed mogelijk uit te voeren.