De hoogleraar werkte de afgelopen tien jaar voor het CBG. Naar eigen zeggen is het beoordelingssysteem verslaafd geraakt aan hoge prijzen: onder meer de aanvraagkosten om een vergunning te krijgen, stuiten Schellekens tegen de borst.

„Omdat de industrie enorme sommen geld moet betalen om een middel geregistreerd te krijgen, worden kleine innovatieve firma’s uitgesloten van de medicijnmarkt. En gaat de industrie alleen nog maar letten op winstgevendheid, want de investering moet terugbetaald worden.”

Dat leidt vervolgens tot een eindeloze stroom nieuwe geneesmiddelen die helemaal niet beter zijn dan wat al bestaat, maar die puur gericht zijn op winst. „Het CBG kan hier niets aan doen, maar mág er ook niets aan doen”, zegt hij in de uitzending. De pillenwaakhond kijkt volgens Schellekens niet naar welk middel beter is, maar puur naar werkzaamheid. Externe controle ontbreekt. Ook is niet duidelijk wat de overwegingen zijn om een medicijn toe te laten. „Wat er nu echt gebeurt, is voor de buitenwereld buitengewoon schimmig.”

De berg met eisen die aan de registratie van medicijnen wordt gesteld, groeit volgens Schellekens maar door. Inmiddels zijn er meer dan 600 richtlijnen, die volgens hem voor een hoop nutteloze (dier)proeven, testen en onderzoeken zorgen.

Het CBG laat weten het moeilijk te vinden om te reageren op de stelling van het oud-Collegelid „omdat de uitspraak nauwelijks onderbouwd is. Dit lijkt ons meer een politieke uitspraak dan dat er sprake is van een feitelijke onderbouwing.”