„Tijdens een patrouille liepen we in een hinderlaag van de Taliban en belandden we middenin een vuurgevecht”, vertelt René over de bewuste dag in september. „Op een gegeven moment kwamen we erachter dat we een man misten. Toen was het zaak om Van de Rijdt zo snel mogelijk te vinden, voordat de Taliban hem te pakken zou krijgen.”

Na een kwartier zoeken zagen ze Van de Rijdt liggen op een soort glooiing van gesteente. Hij was door zijn vest geschoten en geraakt in zijn hartstreek. „Met hulp van anderen heb ik hem over mijn schouder gelegd en enkele tientallen meters gerend, tot ik hem niet meer hield en iemand anders het overnam”, herinnert René zich. „Een marinier en een commando gaven ons dekkingsvuur naar een kapotgeschoten huis van gedroogde klei. Daar schakelden we een helikopter in.” Op Kamp Holland hebben ze er alles aan gedaan om hem terug te halen, maar het mocht niet baten.

„Wat ik heb gedaan is niet zo bijzonder. Het is gewoon mijn werk”, vindt René. Getwijfeld om Van de Rijdt op te halen vanwege de gevaarlijke situatie heeft hij niet: „Als ik word neergeschoten hoop ik ook dat de jongens terugkomen om mij te halen.” Maar bang was hij wel. „Die dag was er constant vuur. De Taliban zaten overal om ons heen. Ik dacht dat we het niet zouden redden.”

Op Kamp Holland hebben de militairen tijdens een officiële ceremonie afscheid genomen van Van de Rijdt, die in Nederland is gecremeerd. „Kort daarna hebben we op Kamp Holland videobeelden van de dienst bekeken.” En terug in Nederland zijn de betrokken militairen erbij geweest toen de as van Van de Rijdt over zee is uitgestrooid.

„Je krijgt er wel een tik van”, zegt René over de gebeurtenissen tijdens zijn periode in Afghanistan van augustus tot december 2009. „Als je het leger ingaat op je 18e, kun je niet inschatten wat het betekent dat mensen om je heen wegvallen. En in Afghanistan denk je voortdurend: Als ik vanavond maar weer terugkom in het kamp.”

Sinds het overlijden van Van de Rijdt heeft René jaarlijks contact met diens moeder. „Het gemis van je kind wordt steeds groter, terwijl de militaire ceremonies na 3 jaar ophouden. Tijdens het laatste contact met haar stelde zij de vraag: Was dit het allemaal waard? Op die vraag is het moeilijk een bevredigend antwoord te vinden.”