Zomertijd
Bij mij is het al ruim twee weken zomertijd. Voortvarend zette ik op zaterdagavond alle klokken een uur vooruit. Voldaan, want ik had het niet eens in de krant gelezen, ik was er zelf opgekomen. Lekker vroeg in de avond, zodat ik niet om elf uur ’s avonds zou bedenken dat het eigenlijk al middernacht was.
In een grijs verleden moest ik altijd diep nadenken of de klok nu voor- of achteruit moest. Het verzetten van de tijd was voor mij net zoiets als het varen aan de wind. Het vaantje op de mast van de zeilboot zei mij niets, omdat het een andere kant uitwees dan die waar de wind vandaan kwam. De tijd verzetten was een vergelijkbaar onderwerp.
Opgeruimd stond ik op zondagmorgen op. Ik had mijn jas al aan, toen ik bedacht dat ik de radio even kon aanzetten om de tune van het nieuwsbulletin te horen, zodat ik zeker wist dat ik de klokken goed had gezet en het precies negen uur was. Met enige vertedering hoorde ik de nieuwslezer beweren dat het acht uur was. Die moet wennen aan de zomertijd, dacht ik, en liep de deur uit, tot een vreemd onbehagen ging knagen. Ik liep met tegenzin naar de tafel waar de krant van zaterdag lag, die van 24 maart. Het speelde nog even door mijn hoofd dat maart vroeger dertig dagen had, zoals je ooit opwierp dat de spoorbomen dicht waren of de wekker defect was als je te laat op school kwam.
Ik heb ook eens een uur te vroeg bij de kerk gestaan. Ik woonde 20 kilometer verderop, het had weinig zin om terug te gaan. Het regende. Ik was er die nacht een paar keer uit geweest voor een van de kinderen. Ik nam me toen voor dat mij zoiets niet meer zou overkomen.
Nu voelde het andersom, alsof ik een uur cadeau kreeg. Alsof de tijd plotseling een rekbaar begrip was. Ik gunde mezelf een handgezette cappuccino met geklopte melk en ging lezen. Een onverwacht meditatief moment.
Het was niet zo erg geweest als ik daarna alle klokken weer een uur achteruit had gezet. Dat deed ik, maar ik vergat de wekker. Dus op maandagmorgen sprong ik mijn bed uit en kwam te laat tot de ontdekking dat ik nog een uur had kunnen blijven liggen. Dit keer was ik iets minder enthousiast. Ik was laat naar bed gegaan en kwam nu een uur te kort, en dat uur wreekt zich dan de hele dag, er is geen koffie tegen opgewassen.
Ik heb overwogen om het zo te laten. Om de hele week een uur op iedereen vooruit te leven en net te doen alsof het mijn strategie was.
Het is nu daadwerkelijk zomertijd. Ik houd op met te zeggen dat ik het nog wel eens leer.
