Maar nu niet meer! De crisis maakt van Ierland weer een slangenkuil, schreef The New York Times vorige week. Ieren kieperen massaal hun terraria om op het platteland, omdat ze het voer voor de dieren niet meer kunnen betalen. Tussen 1995 en 2008 was het houden van slangen in terraria erg populair bij de nieuwe rijken. Zo rijk zijn die intussen niet meer, maar hun slangen bleven even hongerig als altijd.

Dus betrok een Californische koningsslang een leegstaande winkel in Dublin, nam een drie en een halve meter lange python een zonnebad in een tuin in Mullingar en kroop een anderhalve meter lange leguaan bang weg in een hoofdstedelijk gootsteenkastje.

Ik vrees voor Nederland.

Ook hier is het crisis en ook hier wordt het hebben van een exoot als huisdier spannender gevonden dan een kat, hond of goudvis. En ook hier worden die uitheemse beesten steeds vaker gedumpt: reptielenasielen maken overuren. Er stak al eens een python zijn kopje uit een wc te Leiden, er werd een haai gevonden in een Rotterdamse sloot. Rond mijn huis kwetteren al tijden troepen tropische halsbandparkieten – hun voorouders ontstnapten uit een volière of werden daaruit vrijgelaten.

Laatst streek een groep flamingo’s neer in een Nederlands randmeer. Ze keken een beetje rillerig naar de waterkipjes die rond hun benen peddelden. Hoe zijn wij hier geland, leken zij zich met Roland Holst af te vragen.

Nou, ook alweer door menselijke interventie en de daaropvolgende nalatigheid. Nu hoeven wij voor halsbandparkieten en flamingo’s slechts mededogen te hebben, geen angst. Het heeft zelfs wel wat gezelligs, al dat zonnige groen en roze om ons heen.

Maar wat gebeurt er als de hongerige koningspythons, spinnen, kangoeroes en krokodillen in de terraria van de minder koopkrachtig geworden huisdierliefhebbers zich verenigen?

Het wordt tijd dat een Nederlandse Sint-Patrick de handel in exoten verbiedt. Houd tot die tijd uw gootsteenkastjes in de gaten.

Reageren? ellen@refdag.nl