Al jaren verdeelt de discussie over homoseksualiteit de Anglicaanse Kerk. Onder George Carey, het voormalige hoofd van de wereldwijde kerk, bleef de discussie binnen de perken. Met het aantreden van dr. Rowan Williams dit voorjaar is de strijd losgebarsten. Olie op het vuur vormt het feit dat de Canadese kerk kort geleden het homohuwelijk introduceerde, dat in Engeland een homoseksueel tot bisschop werd benoemd (een benoeming die na conservatieve druk weer ongedaan werd gemaakt) en dat de Episcopale Kerk in de VS een praktiserend homoseksueel tot bisschop benoemde.

Waarschijnlijk komt de Anglicaanse Kerk niet ongeschonden uit de impasse, zeggen waarnemers. De verdeeldheid is zo groot dat slechts weinigen een oplossing verwachten van het overleg, of ook maar een consensus waarbij de eenheid van de kerk bewaard kan blijven. Zo heeft de Nigeriaanse kerk haar band met de Episcopale Kerk in de VS inmiddels verbroken.

De Australische aartsbisschop Peter Jensen heeft eerder dit jaar aangegeven dat het uitzetten van de pro-homovleugel uit de kerk een „krachtig moreel en spiritueel signaal” zou zijn „aan de anglicaanse kerken in het Westen.”

Zelfs al bereiken de 38 aartsbisschoppen een consensus, dan nog hebben ze geen instrument in handen om deze hun kerk op te leggen. Elke anglicaanse kerkprovincie is autonoom. Ook is het grondvlak even verdeeld als de bisschoppen zelf.

„Oppervlakkig gezien is homoseksualiteit het heikele thema”, schreef ds. Geoffrey Thomas recent in deze krant. „De breuklijnen in de anglicaanse gemeenschap lopen echter veel dieper door. Het gaat om het gezag van Gods openbaring aan ons in Zijn Woord, bovenal in Christus”, aldus de predikant uit Aberystwyth, Wales.