„Een paar generaties terug ging het vooral de vraag: hoe krijg ik een genadig God en hoe kan ik uit die vergeving leven? Over onderlinge vergeving werd veel minder gesproken”, aldus dr. Visser.

Hulpverlening alleen, zonder vergeving, is volgens de predikant van de protestantse Noorderkerkgemeente in Amsterdam een doodlopend spoor. „Dan blijft over dat je opgesloten bent in je eigen (on)mogelijkheden. Schuld en genade moeten aan de orde komen.”

„Wordt er in het pastoraat wel ingegaan op de kern?” vraagt dr. Visser zich af. „We hebben het vaak over de omstandigheden waardoor het fout ging. Maar hebben we het ook over de breuk met God? In het pastoraat moeten we samen onder ogen zien dat en waar het scheef zit. Niet om elkaar in de hoek te zetten, maar om elkaar uit de hoek te halen. Omdat het bevrijdend is. De christelijke gemeente is een plek waar je niet je stand hoeft op te houden, maar het is een vrijplaats waar je schuldig mag zijn.”

In de gemeente, ook in de Herberg, mag je ontdekken hoe je kunt uitkomen bij de God die bevrijdt, stelt de predikant. Het bevrijdende hiervan moet „uitgezegd” worden, vindt hij. „Het gevaar van onze orthodoxie is dat we spreken over schuld zonder een bevrijdende weg te laten zien. Dat is verlammend. De weg van de Heere is, zoals in Jesaja 1: Kom, laten we samen richten. Maar ook „al waren uw zonden als scharlaken, ze zullen wit worden dan sneeuw.” Van Hem komt de dagvaarding met de vrijspraak erbij.”

Wie over vergeving spreekt zal zelf vergeving beoefend hebben, is de les van dr. Visser. „Dat begint thuis of in de vriendenkring. Daar kun je leren elkaar te verdragen zoals God in Christus ons verdraagt. Hij doet het met liefde. En zo mogen wij met liefde de ander vasthouden, zonder de ander vast te pinnen.”