Econome José Mulder onderzocht de schadevergoedingen die uitgekeerd werden door het Schadefonds Geweldsmisdrijven, een overheidsfonds dat slachtoffers tegemoet komt als zij niet bij een dader of andere instantie terechtkunnen. Gemiddeld keert het fonds per slachtoffer 1000 euro uit aan materiële schade en 2000 euro aan immateriële schade. „De gedupeerden zijn daar in ruime mate tevreden over”, aldus Mulder.

Volgens haar zegt dat ook iets over de tevredenheid van slachtoffers die op een andere manier een schadevergoeding krijgen. „Gedupeerden dienen een claim in omdat ze het belangrijk vinden om gehoord te worden. De werkwijze bij het Schadefonds is redelijk bureaucratisch, je vult formulieren in en krijgt geld gestort, maar toch voelen slachtoffers zich daardoor erkend. Bij een strafproces waarbij een dader aansprakelijk gesteld kan worden, zal dat nog wel meer het geval zijn.”

Veel gedupeerden uit Mulders onderzoek vonden de relatief lage uitkering zelfs hoger dan ze hadden verwacht. „Maar vaak konden ze niet precies aangeven welk bedrag ze dan vooraf in gedachten hadden. Heel anders dan de verhalen over miljoenenclaims die je wel eens hoort.”

Voor 83 procent is het ontvangen van een schadevergoeding een manier om zich erkend te voelen als slachtoffer. Ongeveer evenveel gedupeerden vinden dat het bedrag een symbolische waarde heeft. Hoe sneller de schadevergoeding is afgehandeld en hoe persoonlijker het contact daarover, hoe tevredener de benadeelde is met zijn vergoeding.

Tijdens het onderzoek kreeg Mulder ook een indruk van wat slachtoffers met de gekregen compensatie doen. „Sommigen gaan er bewust van op vakantie, anderen laten het op hun bankrekening staan. En sommige slachtoffers maken het over naar een goed doel, omdat ze helemaal niets te maken willen hebben met het geld. Daar is niet echt een peil op te trekken.”