„En Zijn Naam Immanuël heten.”

Christus heeft niet slechts met geheel Zijn lering, maar ook met Zijn wonderbare menswording, dit enige en eeuwige Verbond als met Zijn levend voorbeeld verklaard, ja met een onlosmakelijke band vastgemaakt. Want als God de menselijke natuur aangenomen heeft, heeft Hij niet met woorden of verzekeringen slechts, maar met de daad zelf aan de hele wereld de hoogste vriendelijkheid tastbaar willen bewijzen dat God de mens aan Zich verbonden, ja hem met onlosmakelijke band met wonderbare liefde zo met Zich verenigd heeft, dat Hij, God de Almachtige, geheel en al ons eigendom is. Daarom wordt door Jesaja aan Christus de naam Immanuël gegeven (Jesaja 7), hetgeen betekent: God bij, met of in ons. Daarom hebben de evangelisten zo veel ontelbare wonderwerken en weldaden van Christus beschreven. Want Christus heeft daarmee willen verklaren dat God de volkomen Algenoegzame is, dat Hij de onuitputtelijke Schat is van alle goed, ja dat Hij een genadige Vader van alle gelovigen is. Daartoe dienen ook de dood en de opstanding van Christus. Want het zijn gewisse verkondigingen van goddelijke barmhartigheid, trouw, liefde, gerechtigheid en het wedergebrachte leven, waarmee de God van de ganse wereld Zich openbaart, ja Zich ons voor ogen stelt en geheel en al de onze maakt, Zich aan ons schenkt, ons zegent, door Zijn Zoon ons met Zich verenigt en als medegenoten in Zijn eeuwig rijk en nimmer eindigende vreugde opneemt.

Heinrich Bullinger, predikant te Zürich (”Het enige en eeuwige Testament of Verbond Gods”, 1533)