Fennigje Mansier-van Regteren overleed in oktober op 86-jarige leeftijd. Tot aan haar overlijden knipte ze al het nieuws over de oude gemeente Ruinen uit. Niets ontging haar. Als dit wel dreigde te gebeuren, zorgden anderen wel dat het nieuws, hoe groot of klein ook, in de mappen terechtkwam. Deze noeste arbeid leverde uiteindelijk een schat aan informatie op, die donderdagmiddag in Pasmans Huus van eigenaar verwisselde.

Winkelopeningen, uitvoeringen, dorpsfeesten, alles hield Fennigje bij. Ook het grote nieuws, zoals de moord op Andrea Luten in 1993 en het oppakken van de dader uit Hoogeveen drie jaar geleden, is terug te vinden in de ordners. Soms zelfs meerdere keren. Veel kranten publiceerden hierover en Fennigje knipte wel door.

Voorzitter Bertha Huizenga (58) van de Stichting Historie van Ruinen is blij met de duizenden knipsels. „Ze zijn voor ons van grote waarde. Alles wat er de afgelopen jaren gebeurde, kun je terugvinden. De wens is om alles ooit te digitaliseren. Voorlopig ontbreken mankracht en geld.”

Fennigje Mansier begon met haar knipselwoede toen in 1982 de Stichting Historie van Ruinen werd opgericht. Haar man Hendrik Jan Mansier, overleden in 2002, was een van de grondleggers. Fennigje was ook jarenlang vrijwilligster in Pasmans Huus.

„Ik weet zeker dat mijn schoonmoeder het prachtig had gevonden als ze had geweten dat al haar mappen in haar geliefde Pasmans Huus terecht zouden komen”, zegt schoondochter Janna Mansier (61). „Ze had vijf kinderen en Pasmans Huus was haar zesde kind.”

Alle kranten en dan met name de regionale en lokale exemplaren die ze onder ogen kreeg, werden een week bewaard. Daarna begon Fennigje te knippen. Nieuws uit de dorpen Ruinen, Echten, Ansen, Fluitenberg of Pesse, de voormalige gemeente Ruinen, verdween in haar mappen. Op 1 januari 1998 ging Ruinen op in de fusiegemeente De Wolden. Fennigje bleef verknocht aan haar Ruinen. Alle artikelen verdwenen keurig onder plastic in ordners. Een week niet geknipt was een week niet geleefd. Vier volle mappen per jaar leverde het op. „Ze deed het tot haar laatste snik. Vorig jaar kwam ze een week voor haar overlijden uit het ziekenhuis en begon meteen weer het nieuws te verzamelen”, zegt zoon Jan.

De foto’s werden voorzien van onderschriften die zijn moeder op de computer intikte en uitprintte. Fennigje verzuimde echter om de data erbij te zetten. „Het heeft mij 200 uur gekost om een register te maken. Ik maakte een bestand met daarin alles op onderwerp, plaats, locatie en relevante personen. Mijn moeder knipte de bovenkant van een artikel, met daarop de datum, vaak af. Dan kon er meer op een pagina”, glimlacht Jan. „Zuinigheid.” Met liefde zorgde hij ervoor dat de nalatenschap van zijn moeder toegankelijk werd gemaakt. Jan zet de traditie van zijn moeder niet voort. „Geen nieuwe plakboeken meer.”