Geduld
Geduld is een schone zaak, volgens een bekend spreekwoord. Al denk ik de laatste tijd dat geduld (hebben) vooral een kenmerk is van ouder worden. Of iets van vroeger. In ieder geval overvalt míj dat gevoel regelmatig. Het begon bij de laatste kabinetsformatie. Rutte en Samsom gingen snel van start en dachten niet zo veel tijd (en geduld) nodig te hebben bij de vorming van hun kabinet. Dat die snelheid ten koste ging van nadenken over de gevolgen bleek bij de door hen bedachte inkomensafhankelijke zorgpremie. Misschien had een beetje meer geduld beide heren voor deze misser behoed.
Ook op school lijkt geduld niet meer zo’n schone zaak te zijn als in vroeger jaren. Toen mijn oudste zoon naar groep 3 ging, kon hij zijn naam schrijven en de letters van zijn naam herkennen. Daar was zijn juf heel blij mee en ze had veel vertrouwen in zijn verdere presteren.
Maar die tijd is allang voorbij. Tegenwoordig moeten kleuters al veel meer weten en is je naam kunnen schrijven volstrekt onvoldoende om groep 3 te betreden. Gelukkig kunnen de meeste kinderen meegaan met deze ontwikkeling. Zo blijken zelfs peuters al de letter M te herkennen. Dat komt dan door de gele M van McDonald’s die je langs de snelwegen ziet, maar goed, het begin van letterherkenning is er. En de meeste kinderen kunnen al heel wat letters benoemen voordat zij aan het echte werk in groep 3 beginnen.
Maar hoe gaat het met leerlingen die daar iets langer over doen? Heeft de leerkracht nog het geduld om het kind te laten rijpen of wordt er meteen een berg hulpplannen over de leerling uitgestort?
Dat kun je de juf niet eens kwalijk nemen. Want de ib’er, de directeur en de inspecteur willen wel goede resultaten zien. Daar past een kind bij wie het allemaal wat geleidelijker gaat eigenlijk niet tussen. Dus moet er extra worden geoefend en als ‘beloning’ krijgt het ook nog werk mee naar huis. Je zou er als kind zenuwachtig van worden. Het is nogal wat, al die volwassenen die zich (goedbedoeld) zo intensief met je bemoeien.
En de ouders zijn ook al aangestoken door het snelheidsvirus. Het lijkt soms of een jaar overdoen meteen betekent dat de carrière van hun kroost geen toekomst meer heeft.
Waar is de tijd gebleven dat je als leerkracht nog geduld kon betrachten? Tijdens de opleiding leer je dat ieder kind uniek is. Dat het gemiddelde kind niet bestaat. En dat er vroegrijpe kinderen in een groep zitten en laatbloeiers. Misschien moeten leerkrachten meer leren ”op hun handen te gaan zitten”. Geduld moet je oefenen, maar het is de moeite waard. Het zou zomaar kunnen dat die langzame leerling over meer talent beschikt dan je dacht. En daar kom je als ouder en leerkracht met een beetje geduld vanzelf achter.
