Het berichtje was er één in een reeks waarin de moord op Pakistaanse hulpverleners werd gemeld en vrijwel allemaal waren die betrokken bij anti-poliovaccinaties onder kinderen. Zo werden in december zes Pakistaanse gezondheidswerkers –het merendeel vrouwen– in koelen bloede vermoord door militante moslims.

Geweld tegen hulpverleners is inmiddels een actueel thema in Nederland, omdat het aantal incidenten de spuigaten uitloopt. De internationale variant hierop –geweld tegen hulpverleners in oorlogsgebieden– is doorgaans veel gewelddadiger en toch zijn berichten hierover vaak niet meer dan kortjes in de kantlijn.

Hoe verknipt is iemand in zijn denken om een hulpverleenster te vermoorden die opkomt voor de gezondheid van kinderen? Wie de gedachtegang van de daders (en hun opdrachtgevers) naspeurt, ontdekt dat ze humanitaire hulp die wordt gegeven op initiatief van VN-organisaties zoals Unicef en de WHO, zien als vijandig werk, want „besmet” met „westerse zucht naar macht en invloed.”

Een talibanleider „ontmaskerde” vorig jaar het poliovaccinatiewerk zelfs als een sterilisatiecampagne van het Westen onder moslimkinderen.

Intussen is ook deze vraag gewettigd: Wat is er met westerse krantenlezers aan de hand als die de moord op hulpverleensters ver weg niet meer serieus nemen? Lopen ze soms te veel aan de leiband van mediagenieke ministeries en autoriteiten, die precies weten hoe ze vandaag de dag het westerse publiek moeten bespelen, namelijk met spectaculaire beelden, berichten en optredens? En hoe zit dat onder christenen? Zij lezen de Bijbel met de krant in de hand, wordt wel gezegd, en daarmee bedoelt men dan dat in de krant de tekenen zichtbaar worden die de wederkomst van Christus aankondigen: oorlogen, rampen, epidemieën. Hoe eenzijdig is dat, zeker als men beseft dat media juist spectaculaire, in het oog lopende gebeurtenissen onder de aandacht brengen? Waardoor er op zondag bijvoorbeeld wel gebeden wordt voor de nood van het Syrische volk, maar gezwegen wordt over andere schrijnende, maar minder in het oog lopende zaken: de nood van de Papoea’s in Indonesië bijvoorbeeld, of die van hulpverleners in levensgevaarlijke oorden als Pakistan.

Daarom zou het goed zijn als christenen de krant meer gaan lezen met de Bijbel in de hand, dat wil zeggen fijngevoeliger en vooral ook zoekend naar tekenen die van Christus’ Koninkrijk getuigen. Niet enkel aandacht voor geknal, maar vooral ook voor geritsel, niet enkel voor in het oog lopende, maar vooral ook marginale zaken. Zoekend naar mensen die in Zijn dienst staan en de weg van dienstbetoon aan de naaste gaan. En dan kan het niet anders dan dat ál het humanitaire werk in de wereld weerklank vindt in de harten van christenen. Waarom? Omdat het zo wezenlijk aansluit bij de aard van hun eigen leven en werken.