De VS waren in 2002 goed voor de helft van alle nieuwe wapencontracten en de helft van alle wapenleveringen. Dat staat in het jongste rapport van CRS, een parlementaire werkgroep die jaarlijks een studie over conventionele wapens uitbrengt. Tweederde van alle wapens die in 2002 verkocht werden, waren bestemd voor de ontwikkelingslanden.

De Amerikaanse bedrijven verkochten voor 8,6 miljard dollar wapens aan ontwikkelingslanden. Ze behouden daarmee een voorsprong op Rusland, dat nog steeds goed was voor 5,7 miljard. Op nummer drie staat Oekraïne (1,6), gevolgd door Italië (1,5) en Duitsland en Frankrijk (1,1 miljard elk). De drie Europese landen zijn samen goed voor 12 procent van de koek, meer dan een verdubbeling tegenover het jaar voordien.

Wie zijn de grootste ontvangers? China voerde het peloton kopers aan, gevolgd door Zuid-Korea, India en Oman. Van de tien grootste kopers komen er vier uit het Midden-Oosten (Oman, Egypte, Koeweit, Saudi-Arabië en Israël) en vier uit Azië (met Maleisië, dat na China, India en Korea komt). Chili is het enige land in de toptien dat buiten de regio Azië en het Midden-Oosten valt.

Het werk van de Congressional Research Service (CRS) wordt met grote aandacht gevolgd door geostrategen omdat het een indicatie geeft van kantelende evenwichten en nakende militaire dreigingen in de wereld. Ze worden op hun wenken bediend door het CRS, dat ook de hele periode 1995 tot 2002 in kaart bracht. Azië blijkt in die periode het Midden-Oosten voorbijgestreefd te zijn als militair bonanza. Binnen Azië kocht China de afgelopen zeven jaar voor 17,8 miljard dollar wapens en India voor 14,3 miljard. De cijfers tonen dat er een nieuwe wapenwedloop ontstaat tussen ’s werelds twee volkrijkste landen.

Richard Grimmet, al twintig jaar de auteur van de rapporten, benadrukt dat de algemene trend in de wapenverkoop aan de derde wereld een dalende lijn is sinds het begin van de jaren ’90. In 2002 groeide de markt met 10 procent, maar het aantal nieuwe contracten was de afgelopen zeven jaar nog nooit zo laag, op één laagterecord na. Dat is opmerkelijk, omdat de ”oorlog tegen de terreur” net in dat jaar begon, evenals de oorlog in Afghanistan.

Grimmet besluit dat het nog te vroeg is om de impact van de oorlog tegen de terreur te meten. De economische groeivertraging weerhoudt arme landen ervan grootschalige wapencontracten af te sluiten „en dat zal nog wel een tijdje zo blijven.”