Duidelijk is dat veel van die scholen niet echt stonden te juichen bij de verplichting van de overheid om dit soort voorlichting te geven. Niet omdat er op de scholen niet gesproken zou moeten of kunnen worden over alle aspecten van seksualiteit, maar vooral vanwege het dwingend opleggen van deze voorlichting. Hoe je het ook wendt of keert: het is vooral de homolobby zelf die deze voorlichting opdringt, omdat ze van mening is dat in christelijke kringen homoseksualiteit bewust in de taboesfeer wordt gedrukt.

In de documentaire zijn de makers erin geslaagd te verrassen. Wie hoort hoe reformatorische jongeren praten over homoseksualiteit en homo­seksuelen constateert dat dit niet op een botte, afwijzende manier geschiedt. Natuurlijk: het is een documentaire, en die kun je regisseren. Maar de ontspannenheid van de jongeren en de open manier waarop ze over dit onderwerp communiceren, maken duidelijk dat ze eerlijk zijn. En hoewel er in de lespauzes ongetwijfeld ook andere woorden over homo’s gewisseld zullen worden tussen veel leerlingen, maakt de documentaire ouderen eerder beschaamd dan bevreesd. Blijkbaar is het voor jongeren vele malen makkelijker om met verschillen om te gaan zónder het eigene te verliezen dan wel wordt gedacht.

De toenemende verplichtingen die de overheid het onderwijs oplegt, blijven overigens reden voor zorg. De vrijheid van de inrichting van het onderwijs komt er door onder druk te staan. Tegelijk laat de video zien hoe je als reformatorische school deze verplichting een volstrekt eigen invulling kan en mag geven.

De reformatorische gezindte kan hiervan leren niet te snel in de hoek te gaan zitten waar de klappen vallen. Veel beter is het de libertijnse handschoen op te nemen en er de eigen hand in te steken. Die vrijheid hebben we in dit land.

Ondertussen moet de gereformeerde gezindte ervoor waken nu te zeer de borst vooruit te steken. Er is als het om homo’s in eigen kring gaat nog meer dan genoeg te doen. Lang niet overal is het voor hen veilig om hun gevoelens te delen. En lang niet iedere ambtsdrager weet een goede balans te vinden tussen enerzijds de acceptatie van de homofiel, terwijl anderzijds de homoseksuele leefwijze op Bijbelse gronden toch afgewezen wordt. Het is een dun koord, waar we heel vaak niet goed op weten te balanceren. Dat is geen schande, maar wel een feit.

Het moet Bijbelgetrouwe christenen nooit te doen zijn om volledige acceptatie door de seculiere maatschappij. Een christelijke leefwijze zal altijd, linksom of rechtsom, weerstand oproepen. Maar zolang er de vrijheid is maatregelen van de overheid op verantwoorde wijze in te vullen, is het niet nodig de rol van de underdog te kiezen. Een kromme stok kan soms wel degelijk een rechte slag geven.