Met belangstelling volg ik de dialoog tussen ir. J. van der Graaf (RD 12-1) en ds. At Polhuis (RD 17-1) over de christelijke inbreng heden ten dage in de PvdA. Beiden hebben vanuit hun eigen gezichtspunt grotendeels het gelijk aan hun kant.

Ir. Van der Graaf zegt terecht dat de landelijke PvdA ver is weggedreven van de ideologische basis die door Willem Banning is gelegd. De Doorbraakmensen van destijds zouden de huidige Tweede Kamerfractie niet meer kunnen volgen. Denk hierbij aan de opstelling van Job Cohen en Martijn van Dam met betrekking tot het beoogde verbod op ritueel slachten. Vermeend dierenleed ging hier voor op eeuwenlang respect voor religieuze minderheden. Dat de Eerste Kamer dit corrigeerde is slechts een voetnoot en waarschijnlijk van tijdelijke aard.

Anderzijds heeft ds. At Polhuis gelijk als hij stelt dat hij volop kan meepraten. Maar daarbij denkt hij waarschijnlijk vooral aan de lokale politiek, waar hij als voorzitter van de PvdA-fractie in Rotterdam-IJsselmonde natuurlijk een grote inbreng heeft. Dan kun je als je wilt iets doen tegen de uitbreiding van koopzondagen et cetera. Maar of hij landelijk wat in de melk te brokkelen heeft is zeer de vraag. Ideologisch staat de PvdA steeds dichter bij GroenLinks en D66 en sinds kort ook bij de VVD.

Het eenheidsdenken is binnen de PvdA inmiddels even groot als bij de andere genoemde partijen en dat was lang niet het geval. De invloed van de Doorbraakchristenen, later bevrijdingstheologen en christenen voor het socialisme, is geheel verdwenen. Het is dan ook niet gek dat iemand als Huub Oosterhuis voor de SP gekozen heeft.

Het eigen geluid van de PvdA is goeddeels verdwenen. Dat de PvdA het bij de laatste verkiezingen toch zo goed deed, kwam mede door het uitgekiende campagnespel waarin Samsom zich een meester toonde. Ook bleven mensen de PvdA trouw door tegen het blauwe gevaar te stemmen en na de verkiezingen waarschijnlijk tegen beter weten in de partijlijn te accepteren. De uitkleding van ontwikkelingssamenwerking is hiervan een treffend voorbeeld. De achterban van de PvdA roerde zich in het geheel niet. Dat zegt eigenlijk genoeg.

Het zou mijns inziens goed zijn als christenen in de seculiere partijen zich nog eens afvragen of ze wel op de goede plaats zitten. Zelf was ik twintig jaar actief voor de PvdA in de gemeente Helmond: als raadslid en waarnemend voorzitter van de raad, en verder vier jaar als burgercommissielid. Uiteindelijk concludeerde ik echter dat ik te ver af sta van de ideologie van de PvdA. Nu ben ik tot volle tevredenheid lid van de ChristenUnie. Inderdaad een Gideonsbende, maar samen met de SGP heeft de ChristenUnie toch bewezen de afgelopen jaren de nodige invloed te kunnen uitoefenen.

En met ds. At Polhuis ben ik ook van mening dat wij bezinning op onze minderheidspositie niet uit de weg moeten gaan. Maar daar wringt de schoen juist, want er is helemaal geen klimaat meer voor een open discussie. De meerderheid dicteert, helaas ook in de PvdA.

De auteur is lid van de ChristenUnie. Eerder was hij raadslid voor de PvdA in Helmond.