Zijn rechtse ideeën sluiten aan op de groeiende desinteresse van veel Israëli’s in vrede met Palestijnen op basis van de tweestatenoplossing en op de opkomst van uiterst rechtse of ultra-orthodoxe stromingen. Critici vrezen dat hij het land naar een rampzalig internationaal isolement leidt, maar Netanyahu vindt dat hij enkel zijn rug recht houdt, bijvoorbeeld als zijn regering onder druk staat van Barack Obama. De Amerikaanse president zou graag wat meer begrip voor de Palestijnen zien en een einde aan de voortschrijdende kolonisatie van bezet gebied.

De rug van Netanyahu blijft ook recht als het over de economie gaat. De massale protesten in de zomer van 2011 tegen de lage lonen en de uit de pan gerezen kosten van het levensonderhoud liet de premier overwaaien. ‘Koning Bibi’ presteerde het zelfs, tot wanhoop van de centrumlinkse oppositie, zijn bijnaam uit de tijd dat hij minister van Financiën was (2003-2005), ‘Mr. Economy’, weer af te stoffen door triomfantelijk naar voren te brengen dat Israël het ondanks groeiende begrotingstekorten toch beter doet dan veel andere westerse landen. En bovendien krijgt Iran geen kernwapen zolang hij premier is, beklemtoont Netanyahu graag.

Het nationalisme met koloniale trekken werd Netanyahu thuis met de paplepel ingegoten. Zijn vader Benzion was een van de ijveraars van het eerste uur voor een heel groot Israël dat zich uit moet strekken tot ver over de rivier de Jordaan. Maar Benzion verhuisde met zijn gezin naar de VS en Netanyahu keerde pas in het oorlogsjaar 1967 terug. Hij nam dienst en werd achtereenvolgens commando, diplomaat, onderminister en voorzitter van de partij Likud.

Hij heeft zijn afkeer van vredesakkoorden met Palestijnen trouw beleden, maar tekende toen hij voor het eerst premier was (1996-1999) in 1998 toch akkoorden met Yasser Arafat. Na een reeks politieke nederlagenm ook in eigen gelederen, herstelde hij zich als Likudleider en premier in 2009.