Het oorspronkelijk idee van VVD en PvdA is dat er 3 miljard in die sector moet worden ingeleverd. Dat zou bereikt moeten worden doordat ouderen minder snel een beroep doen op de overheid en vaker op familie en vrienden. Weliswaar is de coalitie inmiddels geneigd de scherpe kantjes van het plan af te vijlen, maar de essentie van hun boodschap is dezelfde: de overheid treedt terug en de taak van de familie wordt groter.

Daarbij komt dat ouderen, ook als ze hulpbehoevend worden, vooral thuis verzorgd moeten worden. Ze moeten er wel heel erg aan toe zijn, willen ze een plaatsje in een verzorgingstehuis krijgen.

Nu is het op zichzelf niet verkeerd als kinderen zorgen voor hun ouders. In alle eerlijkheid is die zorg in de achterliggende decennia soms wel erg gemakkelijk uitbesteed aan instellingen. Er zat iets in de karikatuur: opa zit veilig opgeborgen in het tehuis. Maar dat is niet het hele verhaal.

De suggestie dat kinderen maar de handen ineen moeten slaan, wordt soms ook wel erg gemakkelijk gemaakt. Want zo eenvoudig ligt dat nu ook weer niet.

Was het vroeger zo dat kinderen doorgaans dicht bij hun ouders woonden, tegenwoordig is dat lang niet altijd zo. Boden de huizen vroeger vaak mogelijkheden dat opa of oma gewoon bij een kind kon intrekken, vandaag zijn de woningen daar niet op berekend. En wie iets wil regelen door middel van een aanbouw, vindt vaak een leger ambtenaren op zijn weg.

Belangrijker is nog dat de overheid nu een koekje van eigen deeg krijgt. Was het in het verleden gangbaar dat gehuwde vrouwen vaak thuis waren om voor de kinderen –en zo nodig voor opa en oma– te zorgen, vandaag de dag heeft veruit het grootste deel van de gehuwde vrouwen een betaalde baan buitenshuis. Dat is het gevolg van het stimuleringsbeleid dat de overheid heeft gevoerd om vrouwen vooral aan het werk te krijgen. Een duurzame zorgtaak voor vader of moeder opnemen, is daardoor bepaald niet eenvoudig geworden.

Natuurlijk is duidelijk dat de kosten
voor de ouderenzorg niet uit de hand mogen lopen. Er moet dus iets gebeuren. Maar het is te gemakkelijk om die snel op de kinderen af te wentelen. Waarmee niet is gezegd dat kinderen geen verplichtingen hebben ten opzichte van hun ouders. Die zijn er zeker. Maar helder is dat hun mogelijkheden niet onbeperkt zijn.

Behalve dat de kinderen in de toekomst meer voor hun ouders kunnen en moeten gaan doen, ligt er ook een kans voor de christelijke gemeente. Naast het al bestaande ouderenpastoraat zal ook de praktische hulp (nog) meer gestalte moeten krijgen. Daardoor kunnen christenen ook aan de samenleving laten zien dat zij een hechte gemeenschap zijn, waar iets zichtbaar wordt van onderlinge liefde. Daar zou een goede reuk van kunnen uitgaan.