Dinsdag 12 januari 2010. In Nederland gaan de lichten al langzaam uit. Maar in Haïti is het nog volop dag. Bedrijven draaien op volle toeren, scholen zijn de laatste lesuren ingegaan.

Dan beeft de aarde. Niet eens zo heel krachtig –een momentmagnitude van 7,0– maar wel lang. Het trieste gevolg van dit natuurgeweld: 316.000 doden, 300.000 gewonden en 1 miljoen daklozen – volgens cijfers van de Haïtiaanse overheid, althans.

Massale hulpverlening komt op gang. De Amerikanen nemen het voortouw en vormen de luchthaven van de hoofdstad Port-au-Prince binnen de kortste keren om tot een commandocentrum waar hulpverleners en goederen het land binnenstromen.

Alycke Slomp werd in 2011 landendirecteur in Haïti voor hulporganisatie Medair. Daarvoor werkte de verpleegkundige als vrijwilliger in Uganda en later voor Medair in Zuid-Sudan, Darfur en Somaliland.

Haïti bevond zich bij het aantreden van landendirecteur Slomp nog volop in de wederopbouwfase. In het gebied rond de stad Jacmel, waar Slomp voornamelijk werkzaam is, is veel gebeurd, vertelt ze tijdens een bezoek aan Nederland.

„Het laatste tentenkamp in Jacmel is inmiddels dicht. Medair heeft in drie jaar tijd al 3550 (tijdelijke) huizen gebouwd. Tenten zijn tot permanente woningen omgevormd, tijdelijke onderkomens worden nu verder afgebouwd en beschadigde huizen gerepareerd.”

Veel nood

Desondanks blijft er veel nood, benadrukt de hulpverleenster. Na de aardbeving en de cholerauitbraak is Haïti door twee grote tropische stormen getroffen. Orkaan Isaac trof het eiland in de zomer van vorig jaar. Superstorm Sandy raasde in november over het land.

„Dat heeft een enorme impact gehad”, vertelt Slomp. „Zo’n 40 procent van de oogst is vernietigd. Veel wegen zijn onbegaanbaar geworden, hoewel sommige inmiddels weer open zijn. Op diverse plaatsen zijn de waterbronnen niet meer bruikbaar. Dit land ervaart echt ellende op ellende.”

Bekruipt u dan niet het gevoel: wordt het nog ooit wat met dat land?

„Het is een prachtig land en zou veel potentie voor toerisme hebben. Ik blijf sowieso hoop houden. Vooral als ik kijk naar de manier waarop de Haïtianen zelf aan de wederopbouw hebben bijgedragen. In de projecten van Medair sjouwden mensen eigenhandig wel 1000 kilo bouwmateriaal de berg op om een nieuw huis te bouwen.

Ik weet dat velen zich na de noodhulp hebben afgevraagd: Doen die mensen zelf nog wel wat? Nou, ze hebben héél veel gedaan. Over het algemeen zijn de Haïtianen bereid heel hard te werken. Los daarvan moet je wel hoop houden, anders kun je dit werk niet doen.”

Wat hebben de Haïtianen op dit moment het hardst nodig?

„Een aantal dringende zaken. De wegen moeten worden hersteld. In sommige regio’s is ook voedselhulp nodig, omdat een deel van de oogst is beschadigd. En de drinkwater- en sanitaire voorziening blijft een hardnekkig probleem.

Mensen gingen in ons werkgebied dagelijks naar de rivier om water te halen. Dat kostte soms wel zes uur per dag; er bleef weinig tijd over voor andere dingen. Medair heeft een deel van de bevolking voorzien van regentanks met een inhoud van 5000 liter en een latrine. Dat maakt een enorm verschil. Men gaat weer een beetje leven in plaats van overleven. Dat motiveert.”

U bent verpleegkundige. Waarom zet u uw kwaliteiten niet in Nederland in, maar juist in een land als Haïti?

„Ik weet dat hier ook veel mensen zijn die het moeilijk hebben. Maar de zorg is hier beduidend beter geregeld. En daar is zo veel nood. Roeping is een groot woord. Maar ik zet graag mijn talenten in om hen te helpen die door een crisis of een ramp zijn getroffen.”