„De niet aflatende dreiging van oorlog en geweldsescalaties, een groeiende invloed van de islam en de moeite om een passende baan te vinden, doen jaarlijks vele jonge en hoogopgeleide christenen besluiten de regio te verlaten en elders een nieuw bestaan op te bouwen. Daar staat tegenover dat er ook bevlogen en gelovige jongvolwassenen zijn die besluiten op hun post te blijven. Met welke verwachtingen en gevoelens beginnen zij aan een nieuw jaar?

Jiro (24) is een Armeens-protestantse student uit Libanon. Hij verloor op jonge leeftijd zowel zijn vader als zijn broer en groeide deels op in een kostschool. Zijn verloofde woont met haar familie in Aleppo (Syrië) waar momenteel hevig wordt gevochten. „Wat pittig is is dat mijn verloofde en haar familie het in Aleppo heel zwaar hebben en dagelijks leven zonder elektriciteit en brood en dat zij vaak nauwelijks toekomt aan studie. Ik zou ze graag naar Libanon laten komen maar dan lopen ze alle kans hun huis en andere bezittingen voorgoed kwijt te raken en definitief in armoede te vervallen. Het zal geen gemakkelijk jaar worden. Het leven in Libanon wordt steeds duurder terwijl onze inkomsten gelijk blijven. Dat zet ons dagelijks leven onder een bepaalde druk. Veel mensen hebben noodgedwongen twee banen. Aan mijn vrienden die juist predikant zijn geworden, merk ik dat zij ook wel worstelen met financiële stress. Een parttime ober verdient behoorlijk meer dan een gemiddelde junior-predikant. Van een oudere predikant leer ik dat het mogelijk is net als Paulus vergenoegd te zijn met zowel rijkdom als gebrek. Mijn motto voor 2013 is „hang in there, there is hope.” Een van de tekenen van hoop is dat een groeiend deel van de jongeren in de kerk geen genoegen meer neemt met een soort van traditionele vorm van christen zijn waarin het draait om de leer en de traditie. Ze zijn sterk gericht op een veel praktischer christenzijn en discipelschap hier en nu. Bij de jeugdbeweging is veel ruimte voor vernieuwing en op den duur zal dat ook uitstralen naar de hele gemeenschap.”