Dergelijke uitspraken zijn niet van de lucht. Van oost tot west klinkt met enige regelmaat een klaaglijk ach en wee over de erbarmelijke toestand in Syrië. Inclusief de voorspelling van de VN dat het dodental dit jaar wel eens de 100.000 zou kunnen naderen.

Eisen worden er eveneens gesteld. Als het aan het machtige Amerika ligt, moet de Syrische president Bashar al-Assad direct van het toneel verdwijnen. Die stoere mening is ook EU-buitenlandchef Catherine Ashton toegedaan.

Zelfs de Arabische broedervolken hebben het intussen met Assad wel gehad. Het nieuwe Egyptische staatshoofd Morsi stelde dit weekeinde zelfs voor de Syrische president voor het Internationaal Strafhof terecht te laten staan wegens het plegen van oorlogsmisdaden.

En wat te denken van Nederland? Onze Patriots zullen binnenkort Turkije gaan beschermen tegen snode aanvallen van de Syrische strijdkrachten.

Tegelijkertijd worden de steunbetuigingen van Assads bondgenoten met de dag zwakker. Weliswaar blokkeren Rusland en China in de Veiligheidsraad nog altijd elke resolutie die tegen het Syrische regime is gericht. Maar zelfs Moskou lijkt te erkennen dat de dagen van Bashar al-Assad en de zijnen zijn geteld.

En Assad zelf? Die benadrukte zondag in een toespraak nog eens dat hij er niet over piekert om op te stappen. De oppositie noemde hij „vijanden van god en marionetten van het Westen.” Onderhandelingen met de oppositie –„moordenaars en criminelen”– sloot hij categorisch uit.

Genoeg geschreeuw dus – van beide kanten. En de spreekwoordelijke geringe hoeveelheid wol.

Dat is kwalijk. De wereld maakt zich in woorden druk over het gedrag van het Syrische regime. Dat is op zichzelf terecht, want Assad begaat wandaad op wandaad tegen zijn eigen bevolking en heeft het laatste restje legitimiteit al lang geleden verloren.

Maar de internationale gemeenschap lijkt kennelijk niet in de gaten te hebben dat het bewind van Assad niet de enige factor is die de vrede en stabiliteit in Syrië en de regio bedreigt.

Inmiddels zijn er duizenden (buitenlandse) jihadstrijders in Syrië actief. Zij zien hun kans schoon om af te rekenen met een in hun ogen seculier regime. Gebruikmakend van de chaos, vechten zij voor hun droom van een islamitisch kalifaat.

En niet alleen in Syrië. „Na Damascus Tel Aviv”, schreeuwden aanhangers van de extremistische strijdgroep al-Nusra onlangs.

Israël onderkent dat gevaar terdege en is inmiddels begonnen een versterkt veiligheidshek langs de grens met Syrië te bouwen.

En de internationale gemeenschap? Die staat erbij en kijkt ernaar. Totdat Syrië stukje bij beetje langs etnische en sektarische lijnen uiteenvalt en de radicale islam de teugels in handen neemt.